niedziela, 11 kwietnia 2010

Zmilczeć wypada

Katyń 1940-2010
Jakaś fatalna symetria rządzi tym miejscem...
Dziesiątki pytań cisną się na usta, ale póki co zmilczeć wypada...

piątek, 9 kwietnia 2010

Superbohater

- Od kwietnia zmieni się nieco charakter pana pracy w firmie. - Oznajmił mi niedawno mój szef /baczność/ Dyrektor Placówki Medycznej /spocznij/ - Będzie pan więcej siedział za biurkiem, więcej organizował i więcej koordynował. Jednakże nie chciałbym, aby pan całkowicie stracił kontakt z zawodem. Dlatego w wyjątkowych sytuacjach będzie pan zgłaszany do pilnych wyjazdów.
- W wyjątkowych sytuacjach..? - Powtórzyłem pytająco, chcąc rozjaśnić mrok niepewności.
- Czyli wtedy, kiedy zaistnieje potrzeba interwencji, a inni ratownicy będą nieosiągalni. - dokończył szef lekko zniecierpliwionym głosem. - Wykonać!

Dzień pierwszy:
Rozkładałem swój skromny dobytek na biurku w siedzibie firmy. Moje spięte i podenerwowane Glutei Maximi* jeszcze nie zdążyły zaprzyjaźnić się z miękkim siedziskiem fotela, gdy zostałem zarzucony papierami, terminami i połączeniami telefonicznymi od wszystkich "Pan Wie Kim Ja Jestem?"
Powoli wkręcałem się w rytm takiej pracy. Zadzwonił kolejny tego dnia telefon.
- Jesteś w firmie? - pytał dyspozytor
- Jestem.
- To zbieraj się, pilny wyjazd masz.
- OK! - powiedziałem ucieszony perspektywą oderwania od biurka i popędziłem po służbowe, czerwone ciuszki.
Karetka już mruczała na parkingu, a ja w biegu dumałem, gdzie mam się teraz przebrać. Wpadłem zziajany do biura i na oczach moich zdumionych współpracowników, rozpocząłem szamański taniec z marynarką, spodniami i obuwiem. Minutę później wybiegłem w czerwonych barwach, zostawiając kolegów w stanie "lekkiego oszołomienia".

Dzień drugi:
Torba z moją ratowniczą odzieżą spoczywała pod biurkiem, przezornie przygotowana na "wszelki wypadek". Wiedziałem, że się przyda.
Dzwonek telefonu. Rzut oka na wyświetlacz. DYSPOZYTORNIA. Głos w słuchawce: Do wyjazdu...
Dziki taniec, potknięcie na sznurowadle, śmiechy kolegów, karetka i wreszcie jedziemy
- Ufffff...
Wróciłem do firmy i już do końca dnia siedziałem za biurkiem w czerwonych ciuchach. Po co kusić prawo serii?

Dzień trzeci:
Postanowiłem zastosować inną taktykę "Nie Kuś Losu". Torba z ciuchami została w moim aucie na parkingu.
- Dzisiaj nic nie będzie - myślałem krzyżując palce.
Dwie godziny później dyspozytor udowodnił mi, że moje przeczucia są marnej jakości.
- Migiem się ubieraj! Poród jest na przychodni!
Sprint na parking, auto, powrót do biura i znów tańczyłem z ciuchami, rzężąc przy tym, jakbym sam potrzebował karetki.
Kolega zza biurka (miłośnik filmów) przyglądał się w milczeniu temu szaleństwu. Walczyłem właśnie z nogawką spodni, mieląc pod nosem przekleństwa, kiedy On w zadumie wycedził:
- Powinieneś sobie uszyć taki obcisły, czerwony kombinezon.
- Słu... słucham..? - Zapytałem, skacząc na jednej nodze.
- No taki kombinezon jak miał Spider-Man. Zdzierałbyś tylko wierzchnią odzież i już... Gotowy ratować ludzkość...

Ciężki jest los Spider-Mana. - myślałem, zbiegając po stromych schodach do karetki. - Nie chcę być superbohaterem i chyba nie chcę pracować za biurkiem... Poza tym ludzie nie lubią pająków...
Na podwórku syreny zawyły niecierpliwym głosem.
- A może by tak... przez okno i po ścianie..? Popracuję nad tym.

-------------------
*(dzięki Grammar Nazi - patrz komentarze)

czwartek, 8 kwietnia 2010

cz. 3 - Wdzięczny pacjent

Kolejny fragment opowieści o zadawaniu bliźnim bólu.
Tym razem o sztuce robienia zastrzyków i sztuce ich ZNOSZENIA.

- Halo... Cześć Crew. - zabrzmiał znajomy głos w słuchawce.
- Cześć... - przywitałem koleżankę pielęgniarkę z mojej nowej firmy - Co tam?
- Mam ogromną prośbę do ciebie... Poszedłbyś za mnie na dyżur świąteczny? Plisss... Nie mam co z dzieciakami zrobić... - dziewczyna mistrzowsko zmieniała głosik z zalotnego na proszący.
- Słuchaj... Ja nie wiem, czy sobie poradzę. Nigdy tam nie...
- Spokojnie sobie poradzisz! - przerwała napalona - Doktorek jest fajny na dyżurze, a w niedzielę kompletnie nic się nie dzieje. Najwyżej wyciągniesz jakąś kartę pacjenta z rejestracji, ale weź sobie coś do czytania, bo się zanudzisz...
Po pięciu minutach trajkotania wiedziałem już, mniej więcej o co chodzi.
W firmie istniała jedna placówka ambulatoryjna, która pełniła dyżur całodobowo, świątecznie i we wszelkich możliwych konfiguracjach. Pacjenci zapisani do naszych przychodni mogli w każdej chwili przyjść i liczyć na pomoc medyczną. W niedzielę dyżurował zespół w składzie: Lekarz - szt. 1, Pielęgniarka - szt. 1.
Ja miałem zastąpić wspominaną pielęgniarkę.
- Dzięki Crew! Jesteś dobry chłop! Zaczynasz od ósmej do dwudziestej. - uradowana zakończyła rozmowę.

- ONO -
Parę minut przed ósmą pojawiłem się na posterunku, obładowany książkami i laptopem.
- Coś przez te dwanaście godzin trzeba robić... - myślałem, zapinając białą bluzę medyczną.
Usiadłem, włączyłem komputer, rozłożyłem mądre podręczniki...
- Dzień dobry - dobiegło zza lady
- Dzień dobry - odpowiedziałem podnosząc się z krzesła. (Ech... Gdybym wtedy wiedział, że nie usiądę przez najbliższe dziesięć godzin...) - Słucham... W czym mogę pomóc?
- Przyszliśmy na zastrzyk - młoda kobieta mówiła do mnie łagodnym głosem.
- My... to znaczy kto? - pomyślałem nie widząc nikogo poza rozmówczynią.
Wychyliłem się lekko za blat i dopiero wtedy zobaczyłem małego brzdąca, trzymającego mamę za rękę.
- O... w życiu... - myślałem lekko spanikowany - Powiedz kobieto, że tobie mam ten zastrzyk robić, nie dziecku... 
Niestety. Moje zaklęcia nie podziałały. Młody miał dostać domięśniowy. 
Jako, że nigdy dotąd nie robiłem dzieciakom zastrzyków, zacząłem węszyć kłopoty. Podejrzliwie patrzyłem na chłopczyka, poszukując jakichkolwiek oznak lęku. Nic takiego nie dostrzegłem. Mały "sznycel" rozglądał się ciekawie dookoła.
- W takim razie chodźmy do zabiegowego.
Nabrałem lek do strzykawki, zmieniłem igłę, przygotowałem waciki, środek odkażający. Dzieciak nawet nie pisnął. Coś tam z mamą sobie rajdał uśmiechnięty.
Widząc takie reakcje, wyluzowałem się w optymistycznym porywie.
- No to możemy robić... - powiedziałem do kobiety i wtedy młody włączył syrenę okrętową. Buczał jak ORP GROM podczas alarmu bojowego.
Całe szczęście mama wiedziała jak trzymać dziecko na kolanach. Odsłoniła leżącemu pośladki i przysłoniła ręką głowę. Nawet nie wierzgał mocno. Przetarłem wacikiem spięty pośladek.
- Nie ma mowy... - myślałem zrozpaczony - Powyginam igłę, a nie nie wbiję w taki kamień.
Dzieciak płakał jednostajnym wyjcem.
- Ale kanał..!
Naraz, w jakimś desperackim przebłysku świadomości, przypomniałem sobie opowieści doświadczonych pielęgniarek. W pamięci błysnął Patent na Iniekcje u Spanikowanych Pacjentów Pediatrycznych.
- Próba nie strzelba - pomyślałem po myśliwsku.
- No dobra. Robimy! - powiedziałem głośno. Luźną dłonią lekko plasnąłem dzieciaka w prawy pośladek. Syrena zawyła z podwójną wartością decybeli. Pośladki spięły się niczym stal. Czekałem cierpliwie w pełnej gotowości. Kilka sekund później nastąpiła przerwa w buczeniu. Dziecko robiło gwałtowny wdech. Pupa się rozluźniła i wtedy właśnie szybciutko wbiłem igłę w lewy "półdupek". Nawet nie drgnął. Nie wrzasnął, nie wierzgał.
- Znaczy, nie poczuł - pomyślałem z satysfakcją, a głośno dodałem - JUŻ po wszystkim! Teraz leżymy chwilę, żeby naciągnąć spodenki. - To mówiąc, spokojnie podawałem lek w mięsień. Buczenie słabło z każdą chwilą.
Skończyłem, usunąłem igłę i zacząłem składać cały majdan.
- Byłeś bardzo dzielny - powiedziałem do dziecka, które tymczasem przestało płakać.
Mama stojąca obok zerknęła na synka i spytała
- No..? Co się mówi..?
Młody stał już na własnych, małych nóżkach i trzymając się rączką za pupę, patrzył na mnie załzawionymi oczami. Chwilę milczał, jakby toczył jakąś dziecięcą walkę z samym sobą, po czym zrobił minę jak kotek z filmu Shrek i żałosnym głosikiem powiedział:
- Dziękujęęę... (No po prostu nie da się opisać tego biednego tonu. Ja, dorosły facet, a serce mi się skroiło na drobne kawałeczki)

- ONA -
Wychodziłem z gabinetu, czując jak pot spływa mi po plecach.
- Uff... Pierwszy pediatryczny odfajkowany - odetchnąłem z ulgą i skierowałem kroki w stronę lady.
- Dzień dobry... - Przede mną stało dwoje dorosłych - My na zastrzyk - powiedziała kobieta.
- Tak..? A gdzie zgubiliście dzieciaka..? - pomyślałem z rozpaczliwą ironią.
- Oboje państwo? - spojrzałem pytająco.
- Nie. Tylko ja. - odpowiedziała pani - Mąż mnie przyszedł pilnować. - zażartowała.
- Wobec tego, proszę do gabinetu. - chciałem zrobić w tył zwrot.
- Chwileczkę, a gdzie jest pielęgniarka?
- Nie ma. Dzisiaj ja jestem na dyżurze - to mówiąc, podsunąłem kobiecie przed oczy swój identyfikator.
- I pan mi będzie robił zastrzyki??
- Owszem, a coś jest nie w porządku?
- Nie... Tylko to trochę dziwne. Mężczyzna, zastrzyki będzie robił... kobiecie.
Weszliśmy do gabinetu zabiegowego.
- Przepraszam, ale pan zechce poczekać na korytarzu... - zamknąłem mężusiowi drzwi przed nosem.
- No wie pan... - mówiła kobieta - Trochę się obawiam...
- Zupełnie niepotrzebnie, droga pani. To ile tych zastrzyków? Jeden, dwa... pięć?
- Dwa... - odpowiedziała z wahaniem - ...ale może ja dzisiaj tylko jeden wezmę..?
- Jak pani sobie życzy. Może być i jeden.
Zrobiłem zastrzyk i wyjąłem igłę.
- To już?!? - spytała zaszokowana. W odpowiedzi pokazałem jej pustą strzykawkę.
- Całkowicie już - uśmiechnąłem się
- No powiem panu, że nikt dotąd... - i tu popłynęła obszerna wypowiedź na temat moich umiejętności kłucia bliźnich. Przez wrodzoną skromność ominę ten nudny fragment ;)
- Wie pan... W takim razie ja poproszę jeszcze ten drugi zastrzyk...
Zrobiłem i drugi. Miałem wrażenie, że po nim zachwyt pacjentki wzrósł. Uśmiechnięta, rozgadana wychodziła z gabinetu.
- I co? - ponurym głosem spytał mąż. Łypał przy tym podejrzliwym spojrzeniem.
- Słuchaj... - wypaliła żona - Jakie pan ma boskie ręce! Nic nie czułam! Naprawdę sama przyjemność! I jaki uprzejmy i miły... Bardzo panu dziękuję... - rozentuzjazmowany potok słów cichł w drzwiach.
- Idziemy Krystyna!! - wściekły małżonek ciągnął swoją połowicę do wyjścia.
- A jutro też pan będzie? Bo ja całą serię mam wziąć... Do widzenia...
- Wyłaź Kryśka!!

- ON -
Dorosły, dobrze zbudowany facet. Przyszedł w dwunastej godzinie dyżuru. Przyniósł jakiś śmieszny malutki zastrzyk do zrobienia.
Syczał kiedy wbiłem igłę, skwierczał kiedy podawałem lek. Jęczał naciągając spodnie.
A na koniec spytał czy jutro będzie pielęgniarka. Kiedy uzyskał odpowiedź twierdzącą powiedział ze złością.
- To dobrze, bo za takie zastrzyki jak pan robi, to ja bardzo dziękuję!!! - strzelił focha i wyszedł.
Nie dogodzisz... :)

* * *
Niedziela - "Spokojny i nudny dzień, książki można poczytać, w necie pobuszować..."
Doktorek w swoim gabinecie, przez dwanaście godzin "pocinał" w World of Warcraft, a ja NIGDY na jednym dyżurze nie zrobiłem tylu iniekcji.
Dobrze, że nikt mnie nie prosił o zmianę w dzień powszedni. ;)

środa, 7 kwietnia 2010

cz. 2 - Reakcja lekowa

Druga część "Kłującej Trylogii".
Dziś o szczepieniach.

Los, w postaci rąk szefa /baczność/ Dyrektora Placówki Medycznej /spocznij/, złączył nas dość przypadkowo.
Ja właściwie zaczynałem swoją pracę w nowej firmie, Ona też miała "czystą kartę" historii zawodowej.
Była młodziutką lekarką, tak świeżo po studiach, że jeszcze pachniała uczelnią, książkami i... kurzem z biblioteki. :)
Ładna, interesująca twarz, bystre spojrzenie z lekką domieszką radości i szaleństwa. Sylwetka drobniutka, filigranowa wręcz, ale bardzo proporcjonalna i zgrabna. Ubierała się zawsze z pomysłem. Niejeden facet spoglądał za Nią na ulicy i nie tylko tam... W przychodni, gdzie pracowała, miała rzesze wiernych fanów. Lubili Ją pacjenci, personel, no i ratownicy ;)
Zawodowo była osobą skrupulatną, dokładną, odpowiedzialną i przede wszystkim MĄDRĄ. Nie potrafiła bagatelizować nawet najdrobniejszych obowiązków. Dobro pacjenta - Jej najwyższym dobrem było.
Mówiąc krótko: Panna od A do Z!
Na imię miała... Zresztą, czy to ważne..? Nazwijmy Ją - Doktor E... albo nie. Nazwijmy Ją - Calineczka /pasuje idealnie/
Pozdrawiam Cię... jeśli to czytasz :)

* * *
Kończyłem pakować graty do bagażnika małego ambulansu. Lodówki ze szczepionkami, pojemniki na materiał skażony, zestawy i apteczki. Ledwie wszystko pomieściłem.
Było wcześnie rano, właściwie ciemno jeszcze, kiedy podjechałem karetką pod dom Calineczki.
- No wychodź Królewno, bo się spóźnimy... - pomyślałem "ciepło i z czułością".
Przed nami długa trasa, znaczona bólem i cierpieniem dziesiątków (jeśli nie setek) niewinnych ludzi. Tak już musi być, kiedy Twoja firma wygrywa przetarg na szczepienie pracowników w trzech ogromnych przedsiębiorstwach...
- ... rozrzuconych na przestrzeni dwóch województw! - dokończyłem myśl, wlepiając wzrok w zamknięte głucho drzwi.
Wreszcie przyszła.
- Cześć... - rzuciła całkiem naturalnie, a w samochodzie zapachniało "studiami" ;)
- Cześć... - odpowiedziałem, siląc się na naturalność (jaka ładna dziewczyna) i przekręciłem kluczyk w stacyjce.
Jako, że czas nas poganiał, a kilometry słabo uciekały, resztę trasy dr Calineczka spędziła kurczowo uwieszona "cykor-łapki" nad drzwiami pasażera. Gawędziliśmy radośnie, poruszając wiele ciekawych tematów. Główne wątki naszej dyskusji oscylowały wokół:
- Zwolnij..!
- Ale zapie.dalasz..!
- Głupio tak umrzeć w wypadku...
Po ponad godzinie jazdy, szczęśliwie dotarliśmy do pierwszej placówki, w której mieliśmy prowadzić szczepienie pracowników.
Aby w pełni zrozumieć specyfikę i klimat tego zajęcia, należy sobie wyobrazić malutką istotkę w białym fartuszku, otoczoną tłumem "goryli" w zielonych ubiorach roboczych, wysmarowanych, upapranych i "pachnących specyficznie". Początkowo "goryle" myśląc, że istotka jest najwyżej pielęgniarką, rozpoczęły tradycyjne zwyczaje godowe. Poziom dowcipu i konwersacji sięgał już piwnicy. Brakowało tylko, żeby któryś człekokształtny klepnął Calineczkę w tyłek. Postanowiłem ratować sytuację i przez następne pięć minut każde błahe pytanie, każde zdanie zaczynałem od głośnego "PANI DOKTOR...".
Podziałało.
"Goryle" się uspokoiły. Calineczka wstępnie udzieliła informacji całej grupie i przeszła do indywidualnych wywiadów i badań przed szczepieniem. Potem zaczęła się istna fabryka iniekcji. Każdy dostawał dwa "strzały". Grypa i odkleszczowe zapalenie mózgu. Sam bym tego nie obrobił, więc Calineczka raźno przystąpiła do dziarania panów. Klient podchodził i dostawał na dwie ręce od razu. Ja z jednej, Ona z drugiej. Szło jak po maśle. Kolejne placówki, kolejne podchody z "Pani doktor..." i tak cały, ciężki dzień.
Byliśmy już na finiszu. Ostatnia miejscowość, ostatni oddział pracowników. Ci jakby mniej gorylowaci byli... i ubrani jakoś inaczej. Nawet krawaty mieli.
Fabryka szczepień szła pełną parą. Pracowaliśmy na dwa ramiona. Podszedł kolejny pan.
Niczym szczególnym się nie wyróżniał. Spokojny, pachniał normalnie, grzeczny nawet... Padły sakramentalne pytania. Czy nie gorączkuje, czy nie uczulony itp?
- Nie... - no to ognia.
Dostał ode mnie inaktywowaną grypę. Ani drgnął. Kamienny spokój, luzik na obliczu. Calineczka coś zamarudziła ze swoimi "odkleszczami". Wbiła igiełkę chwilę po mnie. Gość wypuścił tak jakoś dziwnie powietrze z płuc. Zerknąłem na niego i zdębiałem. Nigdy czegoś podobnego nie widziałem.
Jedyne porównanie jakie mi przychodzi do głowy, to wylana puszka z szarą farbą. Pan szarzał na twarzy, od włosów, ku dołowi. Jakby farba spływała mu po policzkach. W ciągu kilku sekund był szary jak... pierwszy dzień po urlopie.
- Wszystko dobrze..? - spytała Calineczka.
- Ttakk... - odpowiedział szarak i klapnął na podłogę.
No i się zaczęła jazda. Mało się nie zabiłem na schodach, bo uwaga...
Ostatnia ekipa, to już zestawów przeciwwstrząsowych nie będziemy z karetki targać...
Jakim cudem znalazłem gościowi żyłę..? Nie wiem. Fuks. Wenflon za pierwszym razem wszedł.
- Co lejemy..? - zapytałem Calineczkę o leki.
- A co mamy..? - odpowiedziała pytaniem na pytanie.
- Nie mam pojęcia, dziewczyno... Ja tu dopiero zacząłem pracować..! - pomyślałem i rzuciłem się do torby.
- Fenicort jest! - Chwyciłem, co mi pierwsze wpadło w ręce.
- Dobra, dawaj...

Poszło w żyłę, pomogło... uff. Gość nabrał kolorów, ale dla kontrastu Calineczka zbladła. Drżącymi rękoma wyciągała telefon.
- Gdzie dzwonisz? - pytałem zdziwiony.
- Do szefa...
- Do samego szefa? - wytrzeszczałem gały - Po co?!?
- Muszę powiedzieć co się stało, zapytać co jeszcze mogę zrobić... Mam do niego duże zaufanie. Taki autorytet... Kurczę, nie odbiera! - rozłączyła się zdenerwowana - Napiszę mu sms..!
Kilkanaście minut później sytuacja była w pełni opanowana. Pacjent zdrów, siedział w sali, bacznie obserwowany przez Calineczkę. Właśnie ponownie mierzyłem mu ciśnienie, kiedy nadeszła zwrotna informacja.
Młoda lekarka rzuciła się do telefonu, odczytała tekst i prychnęła:
- Ale wymyślił... REAKCJA LEKOWA... to i ja wiem, bez podpowiedzi... - w Jej głosie dźwięczało ogromne rozczarowanie. Przez chwilę wyglądała, jakby zawalił się Jej medyczny świat...

* * *
Wracaliśmy do bazy w milczeniu. Emocje powoli opadały. Każde z nas analizowało po cichu naszą pierwszą, wspólną akcję.
- Gdyby Jej tam nie było... - myślałem - ... chyba bym zgłupiał i nic nie zrobił... 
Nabierałem powietrza, żeby wypchnąć to wyznanie. Nie zdążyłem...
- Dobrze, że tam byłeś... - powiedziała - ...nie wiem co bym sama tam zrobiła...
Roześmialiśmy się oboje.
- I jeszcze ten nasz szef... - śmiała się - Wymyślił... takie mądrości... Reakcja lekowa - przedrzeźniała mądry głos dyra, ponownie czytając jego wiadomość.
Nagle twarz Jej spoważniała, uśmiech zastygł na ustach.
- Czekaj... - powiedziała zaskoczona - On nie ma polskich liter... Reakcja LĘKOWA miało być..!!
Milczała przez chwilę, jakby zawstydzona. W końcu wypaliła:
- To ten gość padł ze strachu?!? I o to cała afera???
- ...
- Wy faceci to jednak jesteście BABY!!!

wtorek, 6 kwietnia 2010

cz.1 - Złoty strzał

Pierwsza część trylogii o nakłuwaniu, dźganiu, robieniu zastrzyków i wszystkich okropieństwach związanych z IGŁĄ! (Kolejny przypływ wspomnień i kolejna inspiracja postem napisanym przez Abiego - szacuneczek.)

Znam wielu ludzi, którzy boją się igieł, zastrzyków, iniekcji. Większość z nich to kobiety. Czy fakt ten stoi w opozycji do tezy postawionej przez Abnegata twierdzącego, że "Panowie bardziej boją się ukłucia"? Nie sądzę.
Podejrzewam raczej, że moi koledzy, w swej męskiej dumie, znacznie rzadziej przyznają się do tej fobii. Sprawa wychodzi na jaw dopiero, gdy zaistnieje, choćby w teorii, "groźba" zastrzyku. Podam przykład:

Kolega: Hej Crew, strasznie mnie ząb nap... boli. Masz coś przeciwbólowego?
Ja: Mam. Ketoprofen, ale w iniekcji, chcesz?
Kolega: Dawaj. Może być cokolwiek, byle przeszło.
Ja (z niedowierzaniem): Naprawdę chcesz??? No dobra to idę po torbę, a Ty odsłoń pośladek...
Kolega (zmieszany): Pośladek? Po co pośladek? (sekundę później z nadzieją): To czopki są?
Ja: Nie czopki... Czopku. Zastrzyki...
Kolega (spanikowany): To czemu nie mówiłeś?!?
Ja: No mówiłem przecież, że iniekcja.
Kolega: A w dupie mam twoją iniekcję (czyli coś jednak wie). Mów jak do ludzi, że zastrzyki chcesz robić!!!
Ja (zniecierpliwiony): No to robimy, czy nie?
Kolega (ze złością, trzymając się jedną ręką za twarz, drugą za pośladek): NIE! A w tabletkach nie masz?
Ja: Niestety...
Kolega (mało przekonująco): No to już mnie nie boli...

Z koleżankami rozmowa jest zawsze krótsza, albo "krótka".
Wariant pierwszy, krótszy:
Koleżanka: Boli mnie bardzo. Poratujesz?
Ja: Tylko zastrzyki...
Koleżanka: O.K. działaj..!

Wariant drugi, "krótki":
Koleżanka: ...Co jeszcze mogę powiedzieć o sobie..? Uwielbiam morski kolor, filmy Almodovara, włoską kuchnię... A Ty..?
Ja (nabierając powietrza): ...
Koleżanka: Wiesz, ostatnio jadłam takie pyszne makaroniki. Zapomniałam jak się nazywały. No nie ważne. Co tam jeszcze? No ogólnie to kocham robić drobne zakupy i biegać po galeriach, a Ty?
Ja (wypuszczając powietrze): ...
Koleżanka: No, kocham to. O Jezuuu i jeszcze kocham kosmetyczki, paznokcie, tipsy i balejaż. Wiersze Leśmiana. Cudne są. Bardzo to wszystko lubię. Za to nienawidzę lekarzy, karetek szpitali i ZASTRZYKÓW! A Ty..?
Ja (na bezdechu): ...

Takie właśnie różnice płciowe, nakreślone z dużym uproszczeniem, dostrzegam w codzienności życia prywatnego.
Jednak, bez względu na płeć, wszyscy moi, obarczeni "igłofobią" znajomi zaczynają mi się bacznie przyglądać, kiedy rozmowa schodzi na tory pracy zawodowej.
W ich umysłach muszę uchodzić za potwora, latającego z obłędem w oczach i całą torbą ostrych, szpiczastych igiełek, które wbijać pragnę, w co tylko spotkam na swej drodze.
Czy jestem potworem? Czasami... ;)
Dawniej sam bałem się igieł. Zwłaszcza kiedy po nieudanej iniekcji domięśniowej, przez dwa tygodnie ciągnąłem wiotką nogę za sobą... Teraz już mi bojaźń przeszła. Zaliczyłem wkłucie w (swój) kręgosłup, łokieć, opuszki palców, kolano, dziąsła, żyły, pośladki (te liczone w setkach)... Głupio to zabrzmi, ale na moim "tyłku", iniekcji uczyło się całe pokolenie młodych ratowników i ratowniczek też :)
Przyznaję, kilka razy mnie zemdliło. Zwłaszcza, kiedy praktykant nie mógł znaleźć żyły i gmerał "we mnie" wenflonem na lewo i prawo.
Dziś mogę powiedzieć, że NIE BOJĘ się igieł (już bardziej tego, co przez nie popłynie). Przyzwyczaiłem się, ale początki były trudne...

* * *
To było dawno temu... No może nie tak dawno, jak niektórzy sobie wyobrażają... W każdym razie strzykawki i igły już były jednorazowe :)
Wraz z grupą przyjaciół pełniłem ratowniczą służbę podczas dużego zlotu harcerzy z całego świata. O innej historii z tej imprezy można przeczytać tu
W naszych codziennych zmaganiach z żywiołem dzielnie wspierał nas Doktorek G. (ten nie był w mediach). Facet tak poczciwy i chętny do współpracy, że już w drugim dniu zjednał sobie wszystkie ratownicze dusze, pracujące na tym odcinku zlotu.
Roboty nie miał łatwej. Nie dość, że pacjentów sporo, to jeszcze asystowali mu sami wolontariusze, nowicjusze, bez większych doświadczeń (czyli my). Ale Doktorek był swój chłop. Tłumaczył, podpowiadał, pokazywał co i jak... Aż w końcu, na trzeci dzień, zarządził Wieczorne Spotkania Szkoleniowe.
Wyobraźcie sobie duży namiot ambulatoryjny, stojącego doktora i grupę siedemnasto-osiemnastolatków siedzących z rozdziawionymi gębami (kurczę jak ja go wtedy słuchałem...) I tak co wieczór.
Któregoś ranka Doktorek powiedział do dyżurujących:
- Dzisiaj będziemy się uczyć iniekcji... Czyli zastrzyków. - dodał widząc nasze niepewne miny.
Co to się potem działo... Cały dzień "emocje jak na rybach".
- Zastrzyki, zastrzyki... - szeptali napaleni wolontariusze. Temat był tylko jeden: Igła + pupa.
Aż w końcu nastał wieczór. W ambulatorium już czekały na nas zestawy igieł, strzykawek, fiolek z NaCl i... koce zwinięte w twarde rulony. Poznaliśmy trochę teorii i każdemu ręce się rwały do kłucia. Zaczęliśmy od ćwiczeń na kocach. Jak trzymać strzykawkę, jaki ruch wykonać, jak zaaspirować..? Dziewczyny się chichrały, chłopcy kozaczyli...
- No dobrze... - uciszył nas Doktorek - Poćwiczyli? To teraz się pokłujemy nawzajem. Dobieracie się w pary...
Cisza się zrobiła jakaś złowroga. Każdy patrzył podejrzliwie po kolegach.
- Ej... - Szarpnąłem kumpla za rękaw - Pokaż jeszcze raz jak wbijasz w koc... co? - szepnąłem z obawą, by sprawdzić jego umiejętności.
- No..? Kto pierwszy idzie..? - Doktor ponaglał - Nikt nie chce? To Madzia* będzie robić zastrzyk. A kto się położy..? - rozglądał się po niedawnych twardzielach. Nie widziałem, czy miał zawiedzioną naszym tchórzostwem minę, bo podobnie jak reszta kolegów spuściłem głowę.
- To może ja pójdę?! A co mi tam..! - Drżącym, ale butnym głosem odezwał się jeden z wolontariuszy.
'Czerwony', bo to On się zgłosił, został wówczas, na tę krótką chwilę, naszym bohaterem nr JEDEN. Żaden tam Janosik, czterej pancerni ani kapitan Kloss... 'Czerwony' mistrzem był i basta!
Patrzyliśmy z uznaniem jak niepewnym krokiem podąża w stronę kozetki, jak kładzie się na brzuchu i odsłania pośladek (PRAWDZIWY pośladek!). Wyciągnął ręce powyżej głowy, łapiąc się za krawędź kozetki, twarz schował w ramionach i zastygł w tej rozpaczliwej pozie wyczekiwania.
- Doktorze... Ja nie dam rady...! Za nic na świecie..! - biadoliła Magdusia.
- Madziu, spokojnie... Przecież ćwiczyłaś. Najpierw rękawiczki, teraz dezynfekujemy, rozpakujemy strzykawkę, igłę... - Doktor łagodnym głosem starał się uspokoić spanikowaną ratowniczkę.
- O Jeeezuuuu..! Już nic nie wiem..! Nie chcę! - jęczała.
- Czekaj... Powolutku. Ja ci nabiorę soli fizjologicznej... O tak... No masz... - Lekarz podał Magdzie napełnioną strzykawkę.
- Nieeee..! - dziewczyna niemal płakała, biorąc w dłoń "nabitą broń medyczną".
Z przerażeniem patrzyliśmy na tą straszną scenę. Podświadomie masując własny pośladek, widziałem jak 'Czerwony' zacisnął dłonie na brzegu łóżka. Aż kostki biedakowi zbielały ze strachu.
- Złap jak lotkę do rzucania. Tak jak pokazywałem... No już! - Powiedział doktor z naciskiem.
- Nie chcęęęę..! Jezuniuuu... - wolontariuszka klęczała przy lśniącym pośladku.
- Magda! No róbże ten zastrzyk! - poirytował się nasz nauczyciel, podnosząc nieco głos.
- Nie dam rady, nie dam rady... - szeptała spłakana i wystraszona.
- RÓB W TEJ CHWILI!
- Nieeee..!
Nagle, gdzieś z głębi kozetki, dobiegł zduszony i zniekształcony łkaniem krzyk 'Czerwonego':
- Magda... Kurwa... BŁAGAM CIĘ... RÓÓÓÓB JUUUŻ!!!!!!
- NIEEEE...!
- RÓB!!! - okrzyki Magdy, Doktorka i 'Czerwonego' zlały się w jeden huk.
Zobaczyłem rękę dramatycznie uniesioną wysoko w górę. W dłoni zalśniła igła strzykawki trzymanej w zaciśniętej pięści, niczym nóż mordercy gotowego do zadania ciosu.
- Zupełnie nie jak lotka... - zdążyłem pomyśleć.
- UUUAAAA... HAAADZIAAAA..! - wrzasnęła spanikowana do granic możliwości Magda i opadając w omdleniu, wbiła z całej siły igłę w drżący tyłek ochotnika.
- O kurwa, kurwa, kurwa... - powtarzał biało-zielony 'Czerwony', a z każdym Jego "kurwa", wbita aż po obsadkę strzykawka kiwała się na wszystkie strony.
Madzia leżała, bez ducha...
- Błagam... Wyciągnijcie mi toooooo..! - wrzeszczał "bohater".
Doktorek coś tam próbował działać.
Co było dalej..? Nie wiem. Wyszedłem z namiotu... aby zemdleć sobie spokojnie na trawce.

* * *
Taki to był pierwszy "złoty strzał"... Mocny i oszałamiający.
Widzę tę scenę, jakby to wszystko było wczoraj...

... A jutro dalsza część przygód z igłami.
Zapraszam. :)
--------------
* Imiona i pseudonimy zostawiłem oryginalne. Niechaj po wsze czasy sławią bohaterstwo ich właścicieli. :) Mam nadzieję, że zainteresowani nie będą mieli za złe...

poniedziałek, 5 kwietnia 2010

Falstart

Jednak święta trochę człowieka przymulają :)
Ospały, rozleniwiony... klikam w te klawiszki bez ładu i składu... No i się pomyliłem. Zrobiłem falstart.

Przepraszam bardzo. Wypoczywajcie dalej... A jutro będzie o ZASTRZYKACH :)



Acha i jeszcze coś... Dzisiaj "olewam" wszystko. Wy też? ;)

sobota, 3 kwietnia 2010

Święta

Wszystkiego NAJ... 
                                    Odpoczywajcie :)


czwartek, 1 kwietnia 2010

Wejść w rolę

- No bo co jest najważniejszą rzeczą podczas gry ratowniczej?

Najważniejszą rzeczą jest wczuć się w odgrywane role. Pozorant musi się wczuć, żeby dobrze udawać, symulować. Ratownik zaś, musi sobie wyobrazić, to czego nie widać, żeby dobrze pomóc bliźniemu swemu.
I wówczas gra jest doskonała.

* * *
Mijał kolejny dzień kursu pierwszej pomocy. Trzydziesty pierwszy marca powoli przechodził do historii. Harcerze z namaszczeniem powtarzali ćwiczenie badania poszkodowanego, wertowali notatki z wykładów. Paru zboczeńców poszło się nawet umyć przed snem.
W szkolnej klasie trwała wieczorna odprawa kadry. Instruktorzy szykowali się do zajęć w dniu następnym.
- Dobrze. Czyli grafik na jutro mamy omówiony, wykłady rozdzielone. Jakieś pytania? - szef szkolenia powoli kończył godzinne posiedzenie.
- Czy robimy im nocną grę? - spytał 'eS'.
- Idź i popatrz na nich... - odpowiedział szef - ...ćwiczą w tych salach, ale ledwo na oczy widzą. Dajmy im się wyspać.
- Szkoda... - 'eS' smutno zwiesił głowę. Zawsze był napalony na gry i alarmy wszelkiej maści.
- W takim razie kończymy na dziś i dobrej nocy wszystkim życzę... - szef wstawał od stołu.
- Zaraz, zaraz... Chwilunia panowie... - 'eŁ' poderwał się gwałtownie z krzesła. - Coś sobie przypomniałem...
Instruktorska "śmietanka" zerknęła na niego z zaciekawieniem. Wszyscy wrócili na miejsca.
- Słuchajcie... - 'eŁ' zrobił tajemniczą minę - Za piętnaście minut będzie pierwszy kwietnia...
Zapanowała cisza. Błędne spojrzenia świadczyły o zaniżeniu poziomu percepcji i polotu słuchaczy.
- No i..? - nie wytrzymał szef.
- No i Prima Aprilis! Heloł..! - 'eŁ' był wyraźnie wstrząśnięty takim przejawem obyczajowej ignorancji. - Nigdy nie byłem na kursie w Prima Aprilis... MUSIMY kursantom zrobić jakiś kawał.
- Euuuaaa... - ziewnął szef - Co proponujesz?
- Zróbmy im jakąś jajcarską grę ratowniczą! - wypalił 'eS'.
- Gry im nie zrobimy. Mówiłem już... Coś innego proszę, albo idziemy lulu.
- Hmm... - Zamyślili się instruktorzy.
- Czyli idziemy w kimę... - szef podniósł się z dziecięcego krzesełka.
- No zróbmy im grę... - jęczał 'eS'.
Wyraźnie poirytowany kierownik, wolno odwrócił się w stronę napaleńca.
- 'eS'... Patrz mi na usta... NIE BĘDZIEMY ROBIĆ IM GRY... Rozumiesz?
- Ale czemu..? Jakąś taką fajową, śmiechawską i odjechaną... Plissss...
- Człowieku... Oni są zmęczeni, ja jestem zmęczony, kto im będzie symulował? Ty sam..?
- Panowie, panowie... - przerwał sprzeczkę 'eŁ' - przecież ma być śmiesznie. Mam plan... Sami sobie będą symulować. Słuchajcie...

* * *
Dwie godziny później instruktorzy, maszerując na paluszkach, przemierzali szkolny korytarz.
- Ccciiichooo... Nie chichrać się... - szef uciszał rozbawione towarzystwo.
Stanęli przed klasą, w której spała jedna grupa kursowa.
- Otwieraj... Tylko powolutku... I co..? - konspiracyjne szepty lekko płynęły przez hol.
- Śpią... - odszepnął 'eŁ'
- A w drugiej sali?
- Też śpią. Jak zabici... - 'eS' z drugiego końca korytarza sunął w skarpetach po gładkiej posadzce.
- Wszystkie światła pogaszone? - pytał szef - No to wchodzimy!                                 

W tym momencie każdy doświadczony harcerz, instruktor, ratownik, spodziewałby się wielkiego huku, okrzyków: ALARM, RATUNEK-RATUNEK-RATUNEK, gwizdków, wycia syren i Bóg wie jakiego jeszcze łomotu. Nic takiego jednak nie nastąpiło.

Instruktorzy weszli do klasy i rozpoczęli delikatne budzenie wszystkich śpiących.
- Wstajemy cichutko, alarm jest. - powtarzali każdemu z osobna.
W końcu wszyscy kursanci w klasie zostali obudzeni.
- Słuchajcie ratownicy... - 'eŁ' mówił ściszonym głosem, starając się nie wybuchnąć śmiechem. - W drugiej sali mamy sytuację kryzysową. Prawdopodobnie doszło do zbiorowego zatrucia jakimś gazem. Należy niezwłocznie ewakuować wszystkich poszkodowanych na niższe piętro, zachowując wszystkie środki ostrożności. Pod żadnym pozorem nie wolno zapalać świateł, ponieważ istnieje ryzyko eksplozji. W obszarze niebezpiecznym wolno przebywać krótki czas, najlepiej na zatrzymanym wdechu. Pytania? Ruszamy.
Zaaferowani kursanci ostrożnie podchodzili pod drzwi drugiej klasy. Widać nauka dnia poprzedniego nie poszła w las, bo każdy starał się zachować maksymalne środki ostrożności.
- Czekajcie! - zatrzymał ekipę jakiś kierownik-samozwaniec - Nie idźmy tam wszyscy razem... Może najpierw ja sprawdzę..?
Grupa ustawiła się pod ścianą jak antyterroryści przed pacyfikacją drzwi. Kierownik delikatnie  nacisnął klamkę i wsunął głowę do ciemnej klasy.
Chwilę później zdawał szybki raport ze zwiadu.
- Ej... To jest jakiś wałek... - Patrzył podejrzliwie na śmiertelnie poważnych instruktorów - Przecież oni tam wszyscy śpią.
Drugi kursant szybko zaglądnął do sali.
- Głupi jesteś..! Oni nie śpią, oni są ZAGAZOWANI!
Po tych słowach cała ekipa zaczęła wiązać sobie chustki na twarzach i kilkanaście sekund później rozpoczął się armagedon.
Po kolei wpadali do klasy (na jednym wdechu) i wydzierali śpiących biedaków na korytarz. Oszołomione "mumie" uwięzione w śpiworach nie miały żadnych szans obrony, gdy "napastnicy" ciągnęli ich po schodach na parter.
Zewsząd słychać było jęki przestrachu, płacz rozespanych harcerek. Ktoś próbował robić sztuczne oddychanie, ktoś inny otwierał wszystkie okna w szkole. Jakiś rozbudzony kursant uciekał w samej bieliźnie. Za nim goniło czterech rosłych "ratowników". Instruktorzy turlali się ze śmiechu :D

Oj udał nam się Prima Aprilis...
A wszystko dlatego, że kursanci-ratownicy naprawdę potrafią wejść w rolę.