Drzewo

Była jesień. Przepiękna, złoto-kolorowa, iście polska, choć małe drzewko z pewnością nie zdawało sobie sprawy z tego, w jakim kraju będzie wzrastać. W tamtej "urodzinowej" chwili najważniejsze były promienie słońca, życiodajna woda i czyjeś ciepłe dłonie z troską uklepujące ziemię wokół młodziutkiej sadzonki.
Drzewo rosło, a świat wirował jak w kalejdoskopie. Mijały lata i dekady. Przeszły wojenne zawieruchy. Zmieniały się barwy pór roku i opiekuńcze dłonie trzech pokoleń ludzi szukających wytchnienia w cieniu rozłożystej, zielonej korony.
Pewnej kwiecistej wiosny, drobniutka rączka niespodziewanie wsparła się o dojrzały pień drzewa, by wspomóc pierwszy, samodzielny krok małego człowieka. Odtąd wzrastali razem i razem chłonęli świat. A ten co rusz zadziwiał ich zmianami.
Odgłos końskich kopyt na odległej drodze zastąpił szum silników, a w górze, niebieską materię podzieliły między siebie ptaki i stalowe maszyny ludzi-zdobywców przestworzy. I choć ten sam wiatr przynosił ukojenie, a trawa była wciąż tak samo zielona, to życie nieubłaganie pędziło naprzód zmieniając wszystko wokół. Zmieniły się też drobne dłonie towarzysza. Rosły, mężniały, a z biegiem lat, stały się szorstkie niczym kora potężnego drzewa.
Wreszcie nastał ten niewdzięczny czas, w którym utrudzona znojną pracą dłoń schwyciła siekierę. Po raz ostatni korona sędziwego drzewa pokłoniła się światu i upadła z westchnieniem pozwalając, by ostrze piły dokończyło dzieła. Potem nastała cisza.
Lecz tuż pod ziemią, w splątanych ramionach korzenia wciąż tliło się życie. Skazane na egzystencję w ciemności i chłodzie, miało trwać jeszcze przez jakiś czas.
Znów minęło kilka lat i ciepłą wiosną, nad otulonym ziemią fragmentem wielkiego drzewa niespodziewanie zajaśniało słońce.
Te same spracowane i niemłode już dłonie z trudem usunęły warstwy gruntu odsłaniając majestatyczny korzeń... Lecz w ludzkim dotyku nie było już troski.
Stalowa linka chłodnym oplotem schwyciła najgrubsze ramię korzenia, a chwilę później wiosenną ciszę przeszył dźwięk silnika. Drżące ręce ujęły kierownicę, stopa zdecydowanie nadepnęła pedał gazu, by z całą mocą wyrwać ostatnią pozostałość po dumnym drzewie. Ruszył traktor napinając linę do ostatnich granic jej wytrzymałości, ale skryte głęboko pod ziemią potężne ramiona rośliny nie mogły ulec ludzkiej i mechanicznej sile.
I stała się rzecz straszna.
Przednie koła traktora nagle oderwały się od ziemi unosząc ciągnik niczym dziób wzlatującego w niebo samolotu. Silnik zawył najwyższym rejestrem mocy, a sekundę później, w jęku i zgrzycie gniecionej blachy, maszyna runęła na własny grzbiet miażdżąc wszystko, co pod nią.
Wielki, stalowy żuk wywrócony okrągłymi odnóżami ku słońcu, przykrył resztki drzewa i strzęp człowieka. Ostatnich towarzyszy wspólnej egzystencji.
I znów nastała cisza kołysana tym samym co przed laty wiatrem.

* * *

O tym wszystkim pomyślałem tuż po zdawkowym, lekarskim: "Nic tu po nas". Patrząc na czarny olej cieknący po martwej twarzy i na spracowaną, śmiertelnie siną dłoń przyciśniętą do starego korzenia...
Albo jestem nienormalny, albo czas zmienić robotę...