Ba-lans cz.1

Ratowanie życia, odpowiedzialność, niesienie pomocy, bla, bla, bla... No nie samym górnolotnym chlebem żyje ratownik. Czasem udaje mu się też zająć tak "przyziemnymi" sprawami jak Lans i Bauns. Nie pytajcie mnie, co ten bauns oznacza. Ja jestem człowiek "letko już starszej daty", nieco tylko wrażliwy na wpływy młodego środowiska, to mógłbym jeszcze coś w tłumaczeniu pokręcić. Słyszałem kiedyś na imprezie, jak młodzi z zapałem powtarzali w kółko:
- Stary, ale zajebisty bauns tu jest!
Mieli przy tym banany na twarzy, więc wywnioskowałem, że dobrze się bawią.
Mogą oni, może i ratownik. Od tej pory, kiedy banan gości na mej twarzy i bujam się w rytm muzyki (lub wybojów na drodze), mówię, że mam zajebisty bauns i już :)

Ale... Nie jest prostą sprawą taki prawdziwy bauns osiągnąć, bo:

"Bez lansu nie ma baunsu".

Pamiętając o tej maksymie, każdy "szanowany" ratownik stara się mieć Lans na high level, czyli:
a) mocno dopracowany speech-cloth, po naszemu "gadka-szmatka", oczywiście na temat osiągnięć w dziele ratowania ludzkiego życia;
b) odpowiedni good-look, czyli związany z branżą, odjechany ciuch oraz fachową aparycję;
c) prawidłowy flow and feeling, czyli umiejętność właściwego doboru poprzednich parametrów, najczęściej w odniesieniu do przedstawicieli płci przeciwnej.
Dopiero tak zbalansowane stosowanie Lansu podczas imprezy daje szansę na miłe towarzystwo.. no i niezły bauns :)
Niestety niewielu ratowników osiągnęło w tej kwestii prawdziwe mistrzostwo i może pochwalić się wynikami. Znakomita większość kolegów po fachu oscyluje wokół amatorstwa i żenady.
Istnieje nawet takie powiedzonko, które doskonale oddaje charakter zjawiska:
Po czym poznać ratownika na imprezie? Nie trzeba poznawać... sam powie...
Doskonałym przykładem nieprawidłowej lanserki może być mój "kolega" z dawnych lat - Reksio.
Otóż Reksio, stosując wielce amatorsko wcześniej wymienione elementy Lansu, wpadał do klubu w koszulce z napisem:

Poczuj się bezpieczna - śpij z ratownikiem. 

Stając na parkiecie, szybko namierzał "nieszczęsną ofiarę", a potem rozbujanym krokiem podpływał i przekrzykując muzykę nawijał gadkę:
- Cześć lala, jestem Reksio. Skaczę, nurkuję, latam i ratuję. Zatańczysz?
Trzeba uczciwie przyznać, że Reksio z grupy amatorskiej nigdy nie wyszedł i większość imprez raczej przesiedział niż przetańczył. No i pozostał moim koszmarem z młodych lat... bo kiedy szedł z nami na imprezę, to tak "ociekał" lansem, że zazwyczaj wszyscy byliśmy zmuszeni płaszczyć tyłki przy stoliku, a wokół roztaczała się kobieca pustynia. W psychologii imprez klubowych to się nazywa efekt poświaty, czy jakoś tak ;)

Zabawa, zabawą, ale potem do roboty trzeba iść.
Człowiek, który stwierdził, że w pracy ratownika nie ma miejsca na Lans... straszliwie się pomylił. Przecież większość z nas, w czasie dyżurów wybiórczo stosuje elementy Lansu, skupiając się zwłaszcza na good-lookingu. Wiecie o czym mówię..?
Tu plakietka, tam odblask na polarku lub insze świecidełko. Taki wabik na rybki ;)
Oczywiście jeśli ktoś ma żenująco niski feeling, łatwo może z tym lookingiem przesadzić. Wtedy powstaje nażelowany (po)twór w ciemnych okularach rodem z matrixa, odziany kamizelką taktyczną z toną plakietek "ratownictwo", "paramedic", "emergency" itp.
Swoją drogą... Co ludzie mają z tymi okularami przeciwsłonecznymi? Nieistotna pora roku, dzień, noc, słońce, czy deszcz. Czarne "gogle" muszą być i już! Świat ich razi, czy jak?
No kurna, nagły atak spawacza. Przyjeżdża taki medyk do wezwania, a pacjent mu się w okularach przegląda i dokonuje korekty wizażu.
- Pan ratownik się chwilkę nie rusza, bo po spaniu mam zakiślaka w prawym oku, to korzystając z lusterek se usunę...
Porażenia wzroku dostają nawet lekarze...
Z okazji ostatniej katastrofy kolejowej, na gorąco w tv wystąpił taki Stevie Wonder polskiej medycyny ratunkowej. Najwyższej Klasy Specjalista mówił o doskonałościach trwającej akcji, a w czarnych, lanserskich okularach odbijało mu się pół ekipy TVN i pani z polowym pędzlem do makijażu.
O co chodzi z tą "ciemnotą"..? Nie mam pojęcia.
Kiedyś w moje ręce wpadły procedury dla grup ratowniczo-poszukiwawczych PSP, jadących pomagać w rejony ogarnięte kataklizmem. Jeden z punktów instrukcji brzmiał: "Jeśli udzielasz wywiadu mediom, bądź kompetentny [...], podczas wypowiedzi dla telewizji zdejmij okulary przeciwsłoneczne." Można?
Może Europejska Rada Resuscytacji uwzględni ten problem i w kolejnej publikacji Wytycznych 2015 znajdziemy np taki zapis: Randomizowane badania dowiodły, że pozmierzchowe prowadzenie zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych w okularach przeciwsłonecznych zmniejsza liczbę reanimacji zakończonych powrotem spontanicznego krążenia i sprawia, że personel robi z siebie zwyczajnych głupków.
Ot przyszłość... A tymczasem wróćmy na własne podwórko, czyli do ratowników z hiperLansemią, ich żelu, okularków, plakietek i kamizelek wielkości TIRa...

Dawno temu, podczas mojego szpitalnego dyżuru, na izbę przyjęć wpadł taki ratowniczy Rambo.
Spodnie wpuszczone w wysokie taktyczne buciory, obowiązkowe ciemne okulary i mega-odblaskowa kamizelka, w której schowano chyba ze dwie karetki "S".
Czego tam nie było... Wypchane kieszonki i srebrny stetoskop na szyi podkreślały wagę misji pana ratownika. Latarka diagnostyczna i sześć długopisów w różnych kolorach umożliwiały rysowanie wykresów temperatury pacjenta w absolutnych ciemnościach... Kochery, peany i setka pincet pozwalały przeprowadzić operację na otwartym sercu w warunkach obniżonej grawitacji. Byłem pewny, że w kieszeni na plecach znajduje się worek na zwłoki i dmuchany respirator. Całości obrazu dopełniał groźnie błyszczący laryngoskop obstawiony kompletem rurek intubacyjnych.
- Poważna sprawa... - pomyślałem i zacząłem się rozglądać za jakimś wypadkiem masowym na terenie szpitala. Nim jednak zdążyłem wpaść w panikę, ratownik butnie wyjaśnił powód swej wizyty.
- Baczność! Mam wykonać międzyszpitalny transport pacjentki.
- Od nas z izby? - zapytałem niepewnie - Nie mamy tu nikogo w ciężkim stanie...
Ratownik zerknął w papiery i wydukał:
- Wątła Michalina, lat 84, skręcona kostka.
- Ach tak... - dławiąc się ze śmiechu wskazałem kierunek - Pani siedzi na korytarzu i czeka na was. Parametry życiowe ma w normie, ale nigdy nic nie wiadomo... - mrugnąłem okiem.
Czerwony terminator zsunął mroczne okulary na koniec nosa i dojrzawszy pacjentkę oraz śmieszność sytuacji poszedł jak niepyszny.
Posługując się językiem młodzieży: Żal.pl :)

Od tamtej chwili ratownicza kamizelka taktyczna bardzo źle mi się kojarzyła i co rusz, jakiś turbo-ratol w ciemnych okularkach te negatywne odczucia potęgował.
Na podstawie niemiłych doświadczeń opracowaliśmy nawet z kolegami pewną tezę twierdząc, że ciężar kamizelki taktycznej oraz poziom jej wypchania gadżetami jest odwrotnie proporcjonalny do ciężaru i pofałdowania mózgu właściciela.
Przez wiele lat broniłem tej teorii jak niepodległości i stroniłem od kamizelek, aż w końcu przyszła kryska na Cre(w)matyska...

...ale o tym jutro.

Zdjęcie złowione gdzieś w sieci, przedstawia (jak widać) kierowcę-ratownika dwojga języków, czworga odblasków, pięciorga plakietek... Niewykluczone, że na plecach ma naszywkę "Don't shoot paramedic" na wypadek, gdyby go na polskiej wsi goniły chłopy z siekierami ;)

(maska na twarzy i obowiązkowe okularki, to moja "litościwa" robota)

Dalsze perypetie z kamizelką i ba-lansem tutaj.