Król Transportu

Zaczęło się kilka miesięcy temu od dobrych chęci. Wszyscy wiedzą, że dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane, a mi się zachciało...

Po trzech latach "spokojnej" pracy w /baczność/ Prywatnej Placówce Medycznej /spocznij/ uznałem, że nadeszła najwyższa pora, aby przypomnieć sobie co nieco z teorii ratowniczego rzemiosła.
Z ciężkim sercem i duszą na ramieniu zapisałem się na tyle /baczność/ certyfikowanych szkoleń /spocznij/ ile zdołał udźwignąć mój portfel (i styrana mózgownica).
Kursy szły spokojnie, jeden za drugim. O dziwo nie zwariowałem od tej wiedzy. Co więcej, na jednym ze szkoleń zauważono mój "wkład oraz poświęcenie" i zaproponowano udział w kursie dla przyszłych/potencjalnych instruktorów.
Ach... poczułem silne, wewnętrzne rozpieranie i byłem przekonany, że to duma mnie rozpiera... Zaraz jednak okazało się, iż odczucie pochodzi raczej z jelit i szybko się ulotniło.
Kurs owszem, udało mi się przebrnąć w sympatycznej atmosferze i nawet pozytywnie ukończyć. A potem padło sakramentalne pytanie:
- Gdzie Ty właściwie pracujesz, Crew?
Poderwałem się w postawie "na baczność" i wypaliłem:
- W Prywatnej Placówce Medycznej, proszę pana instruktora!
- A macie tam umowę z NFZ na Ratownictwo Medyczne?
- Nie, proszę pana instruktora... - ach ta moja niewyparzona gęba
- ...ale mamy całe tabuny własnych, prywatnych pacjentów i...
Chciałem dodać, że dla nich jesteśmy jak pogotowie, ale "pan instruktor" wpadł mi w pół słowa:
- Ooo... to ty jesteś Mistrz Sportu - Król Transportu!
I tym stwierdzeniem sprowadził mnie do mentalnego parteru.

Żeby zostać "full instruktorem" musiałem jeszcze zaliczyć dwa kursy jako instruktor-stażysta. Po drugim stażu usłyszałem następującą informację zwrotną:
- Nie widzisz pacjentów, Crew. Nie czytasz ich parametrów. Od razu widać, że pracujesz w transporcie.
Znów poczułem rozpieranie w dolnej części brzucha, ale tym razem już znałem to uczucie i wiedziałem, że "g..." z tego będzie.

* * *

I odtąd ten "Król Transportu" wlókł się za mną niczym cień.
W akcie desperacji poskładałem podania o pracę we wszystkich okolicznych stacjach Najprawdziwszego Pogotowia Ratunkowego.
I wszędzie słyszałem:
- O, to pan niedoświadczony...
- A wy tam, w tych prywatnych firmach, to nic nie robicie...
- Niestety nie możemy pana przyjąć...
Czas mijał, a ja popadałem w coraz czarniejszą rozpacz i frustrację. Aż w końcu nadszedł dzień, w którym sięgnąłem DNA (i nie chodzi mi tu o kwas deoksyrybonukleinowy, ale o najprawdziwsze, wielkie DNO)
A było tak:

- Crew, sprawa jest! - Głos w słuchawce telefonu zabrzmiał niezwykle świeżo i obiecująco
- Trzeba, żebyś przygotował i poprowadził duże szkolenie. Musisz tylko przynieść zaświadczenie z roboty, że jeździsz na karetce i masz staż pracy.
- Ok. Żaden problem. Zaraz pójdę terroryzować sekretarkę (czyli podłożyć jej bombonierkę).
Pół godziny później trzymałem w dłoni poplamiony czekoladką papierek o następującej treści:
Zaświadcza się, że pan Cre(w)master zatrudniony jest w /baczność/ Prywatnej Placówce Medycznej /spocznij/ na stanowisku Ratownik Medyczny i od "wielu, wielu lat" pełni swe obowiązki w zespole wyjazdowym "P".
Dwie godziny później ten dokument trafił na biurko Kogoś Bardzo Ważnego w Urzędzie Wojewódzkim, a następnego dnia mój telefon rozdzwonił się żałosnym tonem.
- Dzień dobry, mówi Bardzo Ważny Ktoś...
Na wszelki wypadek postanowiłem uklęknąć z szacunkiem
- Niestety nie możemy zatwierdzić pana kandydatury na kierownika tego szkolenia. A w zasadzie w ogóle pan nie może na tym szkoleniu prowadzić zajęć...
- A czemuż to? - wstając z klęczek wyraziłem żywe zainteresowanie powodem takiej decyzji.
- Mam przed sobą Ustawę o Państwowym Ratownictwie Medycznym i z niej właśnie takie przepisy wynikają. Nie pracuje pan w Najprawdziwszym Pogotowiu Ratunkowym, to nie ma pan wymaganego stażu pracy.
- Ale przecież pracuję jako ratownik medyczny i wykonuję dokładnie te same czynności, co moi koledzy w pogotowiu.
- Mam przed sobą Ustawę i nie pracuje pan w Najprawdziwszym Pogotowiu Ratunkowym...
- Ale mam dokładnie ten sam zakres obowiązków, poświadczony dokumentami i umową o pracę...
- Mam przed sobą Ustawę i nie pracuje pan w...
- Tak, wiem! Nie pracuję w Najprawdziwszym Pogotowiu Ratunkowym, to nie mam stażu pracy, doświadczenia i ogólnie jestem nikim! Dziękuję bardzo za opinię i życzę miłego dnia za lśniącym biurkiem!

W ten oto sposób, jakiś urzędas z ustawą na biurku sprowadził mnie na samo DNO zawodowej reputacji.
Och jak wtedy sklinałem na cały świat. Kląłem odkładając słuchawkę i w drodze do domu. Ciskałem gromy w pracy i w czasie od niej wolnym. Otwierając rankiem oczy sypałem bluzgami na "k", a wieczorami miałem już przerobiony cały słownik wulgaryzmów. Dno, depresja i ogólna dupa... Aż do przedwczoraj.

Z pewnością wszystkim znana jest ogólna prawda, która głosi, że od każdego dna można się wreszcie odbić.
Opadasz coraz niżej i niżej, aż w końcu dostrzegasz zarys gruntu, jakiś punkt zaczepienia...

- Halo. Dzień dobry, panie Crew. Pan składał podanie o pracę w naszej Najprawdziwszej Stacji Pogotowia. Kiedy pan może podpisać umowę?

I wtedy spinasz się jak gepard do skoku. Radośnie sprężasz każdy mięsień w oczekiwaniu na moment odbicia.

- Na razie mamy dla pana trzy dyżury w miesiącu... 

Dobre i trzy. Byle jak najszybciej, jak najwyżej wypłynąć i zaczerpnąć powietrza.
Dotykasz stopami dna i...

- Będzie pan dyżurował na karetce TRANSPORTOWEJ.

Ja pierdzielę! Dno i sześć metrów mułu...
Mistrz Sportu - Król Transportu... k... jego mać!