... czyli Historie zasłyszane.
Historia jedenasta - Cień żarówki.
Dochodziła dwudziesta.
W akademiku, na trzecim piętrze trwała beztroska zabawa.
- Ttto najjjlepsza balangha jaką wiziałemm... - wystękał, dobrze już zrobiony Stefan i cisnął za okno pustą flaszkę po winie "Czar Pegieeru."
- A-daś! A-daś! - skandowało rozbawione towarzystwo.
Adaś z rozwianą czupryną i szeroko otwartymi oczami, przechylał zieloną butlę z winem, łapczywie łykając kolejne hausty sikacza. Wiedział, że przegrał ten wyścig ze Stefanem, ale fason trzeba trzymać do końca.
- Iiiiiii..!!! - zapiszczały radośnie, pijane studentki.
Ostatni łyk zabulgotał w gardle. Adaś beknął potężnie i pusta butelka z etykietą "Łzy Sołtysa" (malinowa odmiana "Czaru Pegieeru") wyleciała przez okno.
- I w sso się teraz bęzziemy bawiśś..? - spytał rzeczowo, gdy siarka spłynęła gdzieś w dół jego organizmu.
- Właśnie... W co? W co? - zawtórowały podchmielone dzierlatki.
Na wszystkich obecnych spływało światło socrealistycznej żarówki, nago wkręconej w smutny sufit akademickiej kwatery.
A były to czasy, kiedy w naszym, jedynie słusznym, ustroju, nie istniały wymyślne żarówki. Nikt nie słyszał o mlecznych światełkach, energooszczędnych potworach, powykręcanych kształtem niczym Picasso po działce kokainy. Nikt nie widział wulgarnych OSRAMów, bo o diodach LED już nie wspomnę.
Zwykłe, proste żarówki. Z pękatym brzuszkiem, jednolitym, uniwersalnym gwintem i szkłem przejrzystym jak dusza robotniczo-chłopskich mas. Od ludu, dla ludu. Sto watt!
- No tto w sso się bawimy..? - Adaś za wszelką cenę chciał rewanżu na konkurencie.
Stefan, przymykając z wolna oczy, wpatrywał się w stuwatową żarówkę. Gdzieś w głębi duszy wiedział, że całe towarzystwo liczy na jego inicjatywę, ale w styranej alkoholem mózgownicy znikał atawistyczny pęd do dominacji nad stadem żaków. Pojawiła się natomiast silna potrzeba wynurzeń emocjonalnych, o charakterze mocno osobistym.
- A ffiecie, sze nie da się wyjąć szaróffki wsadzonej do ust..? - wystękał resztką polonistycznej elokwencji i pognał do toalety, wykonać pilny telefon do boga*
- Jak to się nnnie da..?! - obruszył się Adaś. Jego techniczny umysł ostro sprzeciwiał się twierdzeniu rywala od dzierlatek. - Ssskoro da się wsadzić, to da się i ffyjąś... Nie..?
- A-daś! A-daś! - znów skandowały zawiane dziewczyny. Tymczasem z toalety dobiegały dźwięki wyraźnie świadczące o tym, że Stefek ma problemy na łączu z międzymiastową.
Kilka minut później, gdy usatysfakcjonowany "rozmową z bogiem" Stefan wyszedł z łazienki, jego oczom ukazał się porażający widok.
Dzierlatki struchlałe tłoczyły się na tapczaniku. Przy biurku, w świetle nocnej lampki siedział skulony Adaś. Oczy miał rozwarte w niemym przestrachu, policzki dziwnie rozdymane, a z ust sterczał... gwint żarówki.
- Ty debilu! Wsadziłeś do gęby żarówkę?! - Stefan w jednej sekundzie otrzeźwiał, natychmiastowo metabolizując pozostałości po przetwórstwie owocowym.
- Hmmmzzz...! - Adaś zaprzestał już technicznych prób rozwiązania tego oralnego dylematu i ostatecznie postanowił opaść z sił.
- Nie możesz wyjąć?! Czyli... o kurwa, to jednak prawda jest! - Stefek powoli przyswajał tę anatomiczną prawidłowość. Jednocześnie w jego głowie zaczynał rysować się groźny całokształt sytuacji.
- Hmmmzzzzrrrr... - przyduszonemu Adasiowi przed oczami migały już obrazy z historii lotnictwa. Wszak studiował pilotaż na pobliskiej polibudzie. U polonistów w akademiku występował jedynie gościnnie.
- Słuchaj mnie! - stanowczo warknął Stefan i dla podkreślenia wagi swoich słów złapał Adasia za gwint żarówki.
- Oddychasz nosem! Nie panikujesz! Nie zagryzasz i nie rzygasz! Jedziemy na pogotowie!!
Chwilę później wsiadali obaj do jedynej na postoju taksówki marki Fiat 125 p, dla zmyły zwanej, dużym fiatem.
- Dzie jadziem? - uprzejmie zapytał taksówkarz.
- Na pogotowie! Szybko... jeśli można!
- A można, można... Tylko mi tam tapicerki nie zapaskudzić! A co się stało, tak w szczególności, że na pogotowie kawalerka sunie?
- Kolega wsadził do ust żarówkę... i wyjąć nie może.
- Hmmrrrzzzff... - potwierdził dramatycznie Adaś.
- Jak nie może wyjąć?! - zdziwił się taksówkarz - Co mi tu jakieś jajca odstawiacie?!
- No jak boga kocham, nie da się wyjąć! - Stefan walnął pięścią w klatę aż jęknęło.
Kierowca zjechał na pobocze i obróciwszy się ku tylnej kanapie, schwycił gwint żarówki.
- Co się nie da..? Jak weszła, to i wyjść musi..! - sapał szarpiąc się z gwintem.
- Hmmzzzrr... - Adam z oburzeniem protestował wobec takiego traktowania. Stefek postanowił wyartykułować obawy kolegi.
- Panie, daj pan spokój, bardzo pana proszę! Stłuczesz pan żarówkę, a to jedyna setka w całym akademiku. Przy czym my się do sesji uczyć będziemy?! Jedźmy na to pogotowie!
- Ech ta współczesna młodzież! - złorzeczył taksówkarz zatrzymując się z piskiem obok stacji pogotowia - Uczyć się nie chcą, pracować też nie... Żarówki ciemniaki jedzą zamiast, jak ludzie, wódkę po nocach pić..! Won mi z taryfy! I Fryderyk za kurs się należy!**
Godzinę później szczęśliwy Adam, uwolniony z okowów żarówki, pognał w spokoju puścić zaległego pawia. Tymczasem w akademiku:
- Cześć dziewczynki. Co straciłem z imprezy? - spóźniony Franek postawił na biurku siatkę z winami - Co tu tak ciemno? I gdzie są chłopacy?
- Pojechali na pogotowie. Stefek powiedział Adamowi, że nie da się wyciągnąć żarówki wsadzonej w usta, no i...
- Jak to się nie da?! Wkręcacie mnie..? Przecież jak wejdzie to i wyjść musi... Dawać jakąś żarówkę..!
Około dwudziestej trzeciej z minutami, umęczony Stefan wtaszczył równie umęczonego Franka (z żarówką w gębie) do znanego już budynku pogotowia. Przycupnęli w znajomym korytarzu poczekalni, na znajomych krzesełkach, obok znajomego... taksówkarza!!!
- A co pan tu robi?! - zdziwił się Stefek.
- Mmmhhzzzrrr... - zacharczał taryfiarz, a w jego ustach zalśnił... gwint żarówki.
- Ech ta współczesna młodzież, co nie?! - wypalił wkurwiony jak sto pięćdziesiąt Stefan - Żarówki ciemniaki jedzą... Ale patrz pan, panie starszy. Pan też jakoś teraz nie świecisz... przykładem...
---------------
*telefon do boga - znana forma odosobnienia imprezowego. Osobnik klęczy na posadzce w łazience, ramionami obejmuje wielką, białą słuchawkę i głośno skanduje: O bbbbożżżeeeeeeee...! :)
** Fryderyk Szopen - widniał na banknocie o nominale 5000 zł
