Rekolekcje pokutne

Jako załącznik do poprzedniego załącznika, do poprzedniego posta.

Zgrzeszyłem... Dałem się podpuścić i zgrzeszyłem. Moja bardzo wielka wina...
Przeto dostałem za swoje* od "panów władzów" i te naliczone piętnaście punktów karnych mocno ciążyło na moim sumieniu. Ponadto przytłaczała mnie świadomość, że w każdej chwili mogę za "byle co" złapać kolejne dziesięć i pożegnać się z Prawem Jazdy. Naprawdę wcale nie trzeba jechać jak wariat żeby zarobić "dyszkę". Kilka małych grzeszków zebranych zgrabnie do kupy przez wideorejestrator i już... Żegnaj autko, żegnajcie podróże instruktorskie, żegnaj karetko.
- Tak nie może być! - myślałem każdorazowo siadając za kółkiem  
- Żebym ja codziennie podbijał sobie ciśnienie i jeździł zestresowany niczym listonosz z rentami..? Trzeba iść na kurs i skasować przynajmniej te sześć punktów! To będą takie rekolekcje pokutne.
No i poszedłem.
Co prawda jadąc na to specjalne szkolenie miałem wątpliwości i chwile wahania, ale gdy na światłach stanął obok mnie radiowóz drogówki, oblały mnie nerwowe poty i już wiedziałem, że tylko kurs dla Anonimowych Łamaczy Prawa o Ruchu Drogowym pozwoli mi ozdrowieć.
W Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego uiściłem "symboliczną" opłatę i zziajany wpadłem na salę. Całe pomieszczenie po brzegi wypełnione podobnymi do mnie "kryminalistami". O dziwo ostatni stoliczek, tuż przy ścianie, był wolny (przy takich okazjach zazwyczaj wszyscy okupują ostatnie ławki, a tu proszę... jakby na mnie czekał ten stolik z rezerwacją). Usiadłem cichutko, skromniutko i spuściłem głowę zawstydzony swymi drogowymi przestępstwami. Sekundę później weszła pani psycholożka i się zaczęło.
- Państwo zdajecie sobie sprawę, że jesteście tu niejako za karę..? - wypaliła na dzień dobry.
Miny moich sąsiadów w ławkach świadczyły dobitnie o tym, że sobie nie zdają sprawy... również z własnego istnienia.
- Za karę? - uniosłem brwi w bezgłośnym zdumieniu - Za karę to ja dostałem mandat i punkty, a tu przyszedłem i ZAPŁACIŁEM, żebyście mi trochę tych punktów odjęli. Kupno - sprzedaż...
W ostatniej chwili moja dłoń zamknęła niesforne usta.
- O nie Crew! Nie będziesz pyskował! Ani słówkiem się nie odezwiesz aż do samiutkiego końca. Przyszedłeś tu na rekolekcje pokutne, to się teraz kajaj i słuchaj nauk!
- Taka wasza kara... - kontynuowała pani Frau polskiej psychologii - musicie odsiedzieć te sześć godzin. Tylko co ja z wami zrobię..?
Psycholożka popadła w naukową zadumę, a ja poczułem się jak uczeń zostawiony w kozie za swe pierwsze w życiu wagary.
- Nie wie co z nami zrobić..? - szydziłem w myślach -... może jakaś rózga, albo klęczenie na grochu?
Najwyraźniej zadziałała telepatia, bo kobiecina załapała koncept i oznajmiła stanowczym głosem:
- Każdy z osobna teraz powie innym, ile punktów ma na koncie.
- O cholera..! - natychmiast wyparowała ze mnie ochota do żartów  
- Ale zaraz będzie wstyd, aż piętnaście punktów... Jak ja to powiem? Żeby tylko zaczęła od przodu.
- Proszę, pan w pierwszej ławce zaczyna.
- Ufffff... - pomyślałem z ulgą, a pan z pierwszej ławki wstał i palnął:
- Dwadzieścia trzy, ale jak tu jechałem to mi jeszcze dwie fotki pstryknęło...
Normalnie oniemiałem, a w czasie kiedy odzyskiwałem przytomność inni "przestępcy" recytowali po kolei.
- Dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy, dwadzieścia trzy, dwadzieścia cztery...
Wreszcie moja kolej.
- Piętnaście... - pisnąłem cienko.
- Słucham...?! - pani Frau wstała zza wielkiego biurka.
- Yyy??!! - zdziwili się "recydywiści"
- Hm... hm... żartowałem... Dwadzieścia dwa...
Usiadłem i wreszcie zrozumiałem, że moją obecność tutaj można uznać za lekką przesadę.
- Ten kurs ciebie nie dotyczy Crew. - powiedziałem sobie w myślach, po czym wyjąłem podręcznik Organizacji Pomocy w Wypadkach Masowych i Katastrofach. Trzy sekundy później utonąłem w lekturze.

Ze świata katastrof wyrwało mnie wyjście pani psycholożki. Na jej miejsce wkroczył pan policjant.
Przedstawił się mówiąc między innymi, że jest z ruchu drogowego i tym wyznaniem natychmiast zyskał moją szczerą niechęć. Już miałem ponownie zagłębić się w tajniki masowego bliźnich ratowania, gdy "pan władz" rozpoczął teatr jednego aktora. Urządził quiz... Zadawał podchwytliwe pytania, skakał, nadymał się.
- Nie wiecie tego państwo..? Wszystko jest w kodeksie... Tego też nie wiecie?? To jak wy jeździcie po tych drogach?
- To może byś nas oświecił smurfie jeden i podał odpowiedź?!? - mój wszczepiony buntownik zaczął szurać gdzieś w płacie czołowym mózgownicy.
- Siedź cicho i nie pyskuj. Wytrzymasz jeszcze dwie godziny. - ten drugi, jakby pacyfista, gasił emocje.
- Nie wytrzymam! Nagadam mu!
- A właśnie  że wytrzymasz..!
- Możecie się zamknąć obaj?! Staram się czytać o katastrofach..! Dżizas... - przeraziłem się - Gadam do siebie w trzech osobach...
Tymczasem policyjny edukator, najwyraźniej zmęczony quizem, odpalił komputer i rozpoczął projekcję filmów uświadamiających.
W związku z moimi instruktorskimi inklinacjami, wszystkie te filmy znałem na pamięć. Dosłownie mogłem recytować treść i nucić podkłady muzyczne do każdego z nich. Nuda...
Wobec takiego obrotu sprawy, z czystym sumieniem wróciłem do podręcznika.
Na ekranie migały sceny z wypadków, efekty brawurowej jazdy i braku zapiętych pasów. A na tym wszystkim bezwstydnie pływał napis:

Unregistered copy of software for non-commercial use only. 

(Niezarejestrowana wersja oprogramowania, wyłącznie do użytku niekomercyjnego).

Pan policjant chodził po sali i bacznie lustrował, czy aby widzowie są wystarczająco poruszeni obrazem ludzkich tragedii. Już dobre kilka minut kręcił się w pobliżu mojego stoliczka. Kątem oka widziałem jak zerka z lewej, to znów z prawej strony. Czułem, że już długo nie wytrzyma, ale prowokacyjnie nie podnosiłem głowy znad książki.
- Przecież mu w żaden sposób nie przeszkadzam... Niech tylko spróbuje mi zwrócić uw...
- Pana to zdaje się nie interesuje? - belferski głos zagrzmiał tuż nade mną. Podniosłem głowę udając zaskoczenie.
- Jeśli mam być szczery to nie bardzo... - zamrugałem niewinnie oczkami.
- A dlaczego, jeśli mogę wiedzieć?
- A dlatego, że od ładnych kilku lat puszczam te filmy na kursach pierwszej pomocy... Z tą tylko różnicą, że ja mam legalne oprogramowanie.

Pierwszy raz widziałem policjanta w którego pieprznął piorun :)
Stanął jak wryty, spuścił nosem całą parę i... pomaszerował, niczym robocop do biurka. A ja dostałem ciepłe, tajne brawka od sąsiadów z ławek obok.
"Pan władz" bohatersko wytrzymał do końca kolejnego filmu, wyłączył komputer i puścił nas... godzinę przed czasem.
O dziwo dostałem zaświadczenie ukończenia i zrobiło mi się lżej na duszy o sześć punktów.
Zostało jeszcze dziewięć...

...i cała drogówka w stanie wojny ;)

-------------
* za swoje - czyli za "bezczelne" wyprzedzanie nieoznakowanego radiowozu, najechanie na podwójną linię ciągłą oraz przekroczenie prędkości o 30 km/h.