Woda święcona

- Ależ tu się zakurzyło... - pomyślałem rysując palcem wąski ślad w pięciocentymetrowej warstwie pyłu.
- Wulkan - nie wulkan, posprzątać trzeba! Wstyd ludzi przyjmować w takim zapuszczonym chlewiku.
W powietrze uniosły się sino-szare chmury. Namacałem laptopa, za którym zdążyłem się już stęsknić, po omacku wcisnąłem "power" na obudowie i kiedy kurz opadł stuknąłem w klawisze.

* * *

- Ci wszyscy ludzie to jednak mają nawalone w dyniach... - powiedział kierowca z niedowierzaniem patrząc na tłumy zgromadzone przed sceną. Panoramiczna szyba karetki tylko odrobinę tłumiła dźwięki emitowane przez ogromne kolumny i zestawy scenicznych głośników.
- Abba Ooooojcze... - religijny zaśpiew wciskał się w szczeliny ambulansowej szoferki. Koncert dopiero nabierał rozpędu, niestety Ojciec najwyraźniej miał na wieczór inne plany. W kilka minut niebo zasnuło się ołowianymi chmurami, a ciężkie krople z impetem zaczęły spadać na wiernych wyznawców.
- Masz rację kolego. - skwapliwie przytaknąłem kierowcy, wodząc wzrokiem po lekko oszołomionych, kiwających się ludziach. - Normalne to to nie jest. Stać w deszczu, bujać się do rytmu i czekać w kogo "Tatuś" raczy palnąć piorunkiem.
- Abba Ojcze! - Wydzierał się ze sceny księżulo w stanie najwyższej nirvany - My się deszczu nie boimy! Prawda?!?
- PRAWDA!!! - Zabulgotał tłum.
- A to się zara okaże... - Zagrzmiał z nieba "Tatuś" i spuścił na stado swoich owieczek istną ścianę wody.
- Ale numer, ha ha - ryczał kierowca - Crew, patrz na te zakonnice bez parasolek. Miss mokrego habitu, ha ha.
- Ludzie są nienormalni... - patrzyłem na stojących po kostki w wodzie widzów - ...ale w sumie co mnie to obchodzi..? Jak chcą, niech mokną, marzną. Byle się nie potopili. Ważne, że my siedzimy sobie w ciepełku.
Samochodowe wycieraczki przestały nadążać z usuwaniem wody. Zrobiło się ciemno jakby ktoś w akwarium zgasił światło.
- Takie zabezpieczenia imprez masowych to ja lubię... - wykrzywiłem twarz w bezczelnym uśmiechu - Spokojnie, sucho i komforto...
W drzwi karetki zadudniły czyjeś pięści.
-CO TAM? - uchyliłem szybę i wpuszczając do szoferki strugi deszczu, starałem się przekrzyczeć grzmoty.
- Panowie... Tam pod sceną..! - Mokra postać wrzeszczała prychając wodą na wszystkie strony - POD SCENĄ LEŻY KOBIETA!!!
- To po co leży? - Spytał rzeczowo kierowca - Może niech wstanie..?
Wodnik Szuwarek widać nie usłyszał tej "fachowej" porady, gdyż bezceremonialnie otworzył drzwi i wydarł mnie z karetki.
- POKAŻĘ DROGĘ! - wrzasnął, wlewając mi do ucha z pół litra deszczówki.
- Sucho i komfortowo... k... jego mać! - myślałem ponuro, klucząc między oślizłą wspólnotą nawiedzonych. Z każdym krokiem woda lała mi się pod kurtką, płynęła po plecach, by w końcu znaleźć ujście kanałem sympatycznie zwanym - szparą pośladkową.
Panią w radosnej postaci padaczki dotargaliśmy do karetki. Kobieta śmiała się do rozpuku, będąc przy tym kompletnie nieświadomą czasu oraz przestrzeni.
Dziesięć minut i dwie ampułki leku później:
- Gdzie jestem..? - Pacjentka niepewnie oglądała swoje przemoczone ubranie.
- W karetce. - odpowiedziałem - Pamięta pani cokolwiek?
- Nic. - Zdezorientowana mrugała szybko powiekami i nerwowo wycierała mokre włosy.
- Miała pani atak. - odezwał się milczący dotąd lekarz - Ale gdy pani była nieprzytomna, zrobiliśmy wszystkie możliwe badania i... - zawiesił na chwilę głos - ...i jest pani w ciąży!
Białka szeroko otwartych ze zdumienia oczu pacjentki mocno kontrastowały z czernią rozmazanego tuszu.
- słu.. słucham..? - wyjąkała.
- Nic, nic... Taki żarcik - warknął uśmiechnięty doktor.
- Ale dowcip... - pomyślałem i ręce mi opadły, a z rękawów kurtki, na karetkową podłogę wypłynęło kolejne pół litra deszczówki... musi święconej ;)

* * *

No to idę... ścierać kurze i ogarnąć jakoś ten bajzel na kółkach.