Nieostry dyżur! Relacja na gorąco cz. 3

Trzecia dwunastka
(poprzednie dwie tutaj i tu)

Godz. 07:05
Zimno i leje tak, że świata za oknem nie widać. No i dobrze... Ileż można oglądać, drzewa, trawy i psy szczekające odwłokiem?
Niemrawo człapię do łazienki. Twarz ogolić trzeba, umyć cokolwiek...
- Dzień dobry - kłaniam się jakiemuś ratownikowi, który zerka na mnie zza umywalki.
- Jezus Maria... A ten ile godzin nie spał? - myślę zbulwersowany - Wygląda jak upiór...
Trzydzieści sekund później dociera do mnie, że patrzę w lustro. Przypomniał mi się ten anestezjolog.
Godz. 07:25
Muszę o siebie zadbać! Na początek zdrowe i pożywne śniadanko... Szef kuchni proponuje kawę i zupkę chińską. Kawa niestety tylko w jednym rodzaju, ale zupek mamy aż cztery smaki. Miało być zdrowo i pożywnie, więc wybieram tę "z warzywami".
Godz. 09:30
Deszcz nadal leje, a tymczasem: "P1 do wyjazdu".
Docieramy na miejsce. Wiejska chałupinka chyli się ku upadkowi.
Zaparkowaliśmy ambulans w samym środku sadu i brniemy po kostki w błocie.
A w domku standard. Pani 80 lat, boli brzuch, wymioty od wczoraj i "słabam, oj słabam".
- Do szpitala babciu pojedziecie. Zgoda?
- Ano zgoda.
Tuż przy karetce kobita się przyznała, że "w piersiskach ją pali".
Co było robić? Trzeba etos ratownika realizować.
Podczas, gdy ja walczyłem w karetce z dwunastoodprowadzeniowym EKG, mój kierowca... nazbierał w sadzie śliwek. Całe pudełko po rękawiczkach! A ja głupi myślałem, że on wywiad od rodziny zbiera...
Wypasiony defibrylator przeanalizował zapis EKG i wypluł diagnozę: "Liczne nieprawidłowości w załamkach S i T. Możliwy zawał ściany przedniej"
Wgapiam się w te wydrukowane załamki i za boga nic nie widzę... ale maszyna przecież wie lepiej ;)
Godz. 09:50
Lokalny szpital ogłosił mega-awarię. Następnych pacjentów mamy już wozić do sąsiednich miast. W drodze wyjątku przyjmą nam panią, ale musimy ich wesprzeć naszym wydrukiem EKG, bo oni nawet nie mają prądu. Na izbie doktorka zaziera w mój fantastyczny wydruk. Słyszę jak mruczy pod nosem:
- Zawał..? Jaki zawał? - i już głośniej do mnie - Kto pisał tą diagnozę?
- To maszyna sama analizuje... - odpowiadam niepewnie
- Cholera... - znów mruczy lekarka (z pewnością nie kardiolog) - No może to i zawał...
Godz. 13:00
Za oknami rozmyty w deszczu krajobraz. Pogotowiane życie koncentruje się na sali telewizyjnej i przy kawie w dyspozytorni. Jedynie lekarz z eSki zabunkrował się w swoim pokoiku i nie wyłazi stamtąd od wczoraj. Może on też... jak ten anestezjolog..? Ot durne myśli przychodzą do głowy.
- Tyle pożytecznych rzeczy mógłbym zrobić w przerwach między wyjazdami. Problem jest taki, że mi się nie chce... Oglądać TV mi się nie chce, leżeć mi się nie chce, siedzieć też...
Chciałoby się podejść do ściany i walnąć potężnego baranka, ale... wstać też mi się nie chce.
- Ależ nudy!
Godz. 13:20
No i wykrakałem. "P1 do wyjazdu", jedziemy...
Na miejscu rodzina z pielęgniarskimi tradycjami. Nestor rodu prawdopodobnie trachnął sobie szyjkę kości udowej. Po krótkim rozeznaniu w sytuacji mam ochotę przykleić na swym czole kartkę z następującym tekstem:

Godz. 13:25
Opędziłem się od pielęgniarskiej rodziny. Będziemy z chorym jechać do drugiego miasteczka, więc profilaktycznie trzaskam dwunastkę EKG. Na wydruku rytm zatokowy, miarowy, nawet migotania przedsionków nie ma. Tymczasem automat znów wymodził diagnozę: "Możliwy zawał ściany przedniej i dolnej"
- Hmm... Po powrocie do stacji muszę zerknąć w instrukcję, może ten defik ma opcję przepowiadania przyszłości?
Godz. 16: z minutami
Jednak dopadła mnie klątwa zepsutego worka ambu. Pokarało mnie za to, że rozmontowałem ten pediatryczny.
SMS cicho pisnął: "P1 - wyjazd, kod pierwszy". Rozdarły się pagery i dyspozytorka, która aż wypadła na korytarz.
- Chłopcy ruchy, ruchy!
W biegu łapię kartę wyjazdową. Trzaskają drzwi karetki.
- Gdzie jedziemy? - woła kierowca.
Szybko przebiegam wzrokiem po linijkach tekstu i głośno czytam mu adres.
- A do czego?
Ponownie spoglądam w kartę i ciary przechodzą mi po karku.
- Szymon Małolat, lat 2, duża rana głowy, intensywny krwotok. Matka Krystyna Małolat w panice.
Trzy minuty później
Syreny wyją, klakson trąbi, kierowca przeklina pod nosem. Mamy kawał drogi do wioski. Jedziemy do dziecka! W tej chwili mój stan ducha można opisać tylko w jeden sposób - jestem osrany ze strachu. W swoim hiper-piper mega telefonie szukam prawidłowych parametrów dla dwulatka. Przeglądam dawki leków i elektroterapię. Gmeram i gmeram paluchami po wyświetlaczu, a kierowca zezując w moim kierunku mówi:
- Wiesz co? Podziwiam cię. Jedziemy do dzieciaka, a ty sobie spokojnie esemeska piszesz...
- Och... żebyś ty wiedział co ja tu szukam i co przeżywam... - pomyślałem, jednocześnie przybierając wyraz twarzy pt. Takie dzieciaczki to ja ratuje na śniadanko, z chlebkiem i musztardką.
Minuta później
Myśli kotłują się pod sklepieniem mojej czachy
- No dobra, nie wytrzymam tego stresu! Muszę się podzielić swoimi obawami, ale ostrożnie, żeby nie wyszło, że panikuję...
- Wiesz... - zaczynam psychologicznie - ...W sumie jakiś tam stresik zawsze jest. Nie mówię, że nie.
- Nom... - mruczy kierowca i omijając gwałtownie auta na drodze, dorzuca wiązankę przekleństw.
- W sumie... - kontynuuję swój wywód - W sumie, to ja nigdy nie zakładałem wenflonu takiemu dzieciaczkowi.
- Nom... Ja też nie... - mamrocze kierowca pogrążając mnie w czarnej rozpaczy.
Godz. 16:18
Dojechaliśmy.
Łapię torbę opatrunkową i wyskakuję z auta. Płacz słychać już przed domem.
- Czyli nie jest tak źle. Ryczy, znaczy przytomne.
Wpadam do domu. Dziecko siedzi na kolanach u matki i ryczy w niebogłosy. Matka demonstruje małe rozcięcie na czole brzdąca i mówi
- Krew już nie leci, wie pan..?
Za to mi krew leci... odpływa z mózgu, gdzieś hen, aż do samych nóg.
- Hola, hola! Nie mogę sobie tak po prostu zemdleć! Muszę jeszcze jakimś cudem to dziecko zbadać.
Zbieram myśli i przypomniawszy sobie wszystkie triki z kursów pediatrycznych, przystępuję do działania.
Na usta wrzucam uśmiech nr siedem, klękam z twarzą na wysokości oczu dziecka i...
- Cześć mały szkrabie :) Jak masz na imię?
- ...
- Hmm? :) No jak masz na imię?
- Yyyyy... Wie pan..? - odzywa się zakłopotana matka - On jeszcze nie umie mówić...
No tak... Mała wtopa.
Godz. 16:28
Ranka niewielka, ale ze dwa szwy się należą. Jedziemy do szpitala. Dziecko w karetce ryczy tak, że pobliskie samochody robią nam miejsce na drodze.
Wyciągam z kieszeni przenośny pulsoksymetr i macham przed zapłakanymi oczkami kolorowym wyświetlaczem. Młody złapał przynętę i przestał płakać, a ja wpisuję w kartę:
"W czasie transportu odruchy prawidłowe, dziecko spokojne, zaciekawione."
Godz. 16:29
Szczęśliwy młody wali pulsoksymetrem o wszystkie twarde części karetki. W myślach analizuję katalog z cennikiem elektroniki medycznej.
- Pokryję uszkodzenia z wypłaty, czy będę dopłacał?
Godz. 16:30
Jestem potworem! Zabrałem młodemu zabawkę, a w karcie pojawił się nowy wpis:
"Dziecko niespokojne, pobudzone i płacze. Jednakże odruchy nadal prawidłowe."
Godz. 16:40
Dowieźliśmy dziecko i mamę do szpitala. Pierwszy pediatryczny pacjent za mną. Oby ich jak najmniej w przyszłości.
Ignorując chwilowe ogłuszenie i pisk w uszach (to od dziecięcych ultradźwięków) zabieram się za pismo w sprawie wyposażenia naszych karetek w jakieś maskotki, najlepiej duże i dobrze wygłuszające przedział medyczny ;)
Godz. Hmmm...
Znów jestem w stacji. Deszcz leje i leje. Tracę poczucie czasu. Nie wiem, czy to już ostatnia dwunastka, czy jeszcze poprzedni dyżur? Siadłem na łóżko. Słyszę jak w sali TV koledzy rechoczą z jakiegoś kabaretu. Powieki stają się ciężkie.
- Co jest? Ślina mi cieknie z kącika ust..? A niech sobie cieknie...
Robi się jakoś tak ciemniej i ciemniej i ciemniej i ciemmmmmm... Chroooo... psiii...