Naga prawda.

Wczorajszy post Abiego sprowokował mnie do intensywnych rozważań na temat postrzegania nagości w ratowniczym rzemiośle.
Oczywiście nie mam tu na myśli nagości "wzajemnej" na linii: ratownik - ratowniczka, lekarz - lekarka, pielęgniarz - pielęgniarka, salowy - salowa... Nie chodzi mi też o wszelkie możliwe krzyżówki między personelem, bo na (cytując za Green Emili) "opisy pogotowiarskich orgietek" przyjdzie jeszcze czas.
Chciałbym skupić się na jedynej, słusznej linii nagości w medycynie, czyli: pacjent versus personel.
Od czasów studenckich przyzwyczajani jesteśmy do "golizny" naszych pacjentów. Rozbieramy ich nie tylko z odzieży, ale i powłok skórnych, tkanek miękkich, warstw mięśniowych... oglądamy golusieńkie kosteczki i jakoś nikt z nas się nie wstydzi, nie krępuje... Aż przychodzi chwila, kiedy zamykamy książki i atlasy anatomiczne. Zrywamy z pomarszczoną, zakurzoną panią Teorią, by zacząć szalony flirt z młodziutką Praktyką i wówczas... wychodzi naga prawda.


Jako, że najbliższa ciału koszula, zacznę od historyjki, która przydarzyła się nam podczas studenckich ćwiczeń z anatomii.
Zajęcia prowadził młody lek. med. Bardzo skrupulatny, dokładny w nauczaniu i pedantyczny w każdym calu. Nie tolerował spóźnień. Dwie minuty się człowiek zagapił w toalecie i już można było tam zostać na dłuższe posiedzenie, bo na ćwiczenia z anatomii doktor, po czasie, nie wpuszczał.
Pędziliśmy zatem jak szaleni z zajęć sportowych, prosto do pracowni anatomii. O żadnym prysznicu, bufecie czy przerwie na fajkę mowy być nie mogło. Spoceni po grach zespołowych, wpadaliśmy do sali, a doktor już pukał palcem w tarczę zegarka.
Tego dnia, prowadzący omawiał kręgosłup i wszystkie jego tajemnice.
- Pokażę państwu teraz jak naprędce można sprawdzić skrzywienia kręgosłupa. Potrzebny mi będzie ochotnik... lub ochotniczka - lekarz puścił oczko do damskiej części "widowni".
- Hi hi hi... - zapiszczały studentki - a co trzeba będzie zrobić, doktorze?
- Rozebrać się - odpowiedział rzeczowo lekarz - skoro mamy oglądać kręgosłup...
Dziewczyny ucichły.
- No..? Nikt nie chce? To może pan przyjdzie.
Palec doktora wskazywał na Antka "Szczotę". To "twarzowe" przezwisko nadaliśmy Antkowi ze względu na jego bujny brak włosów na głowie. Szczota po prostu, obsesyjnie golił czachę na zero.
- Jaaa..? - zająknął się wyrwany student
- Tak pan. No szybciutko, proszę na środek.
Reszta studentów odetchnęła z ulgą, podczas gdy Szczota człapał na przód sali.
- Proszę zdjąć koszulkę...
Biedny Antoś. Spocony po ostrej grze w koszykówkę, teraz ponownie oblał się wstydliwym rumieńcem. Powolnym ruchem zdejmował T-shirt.
- Ooooo... - wyrwało się z ust nas wszystkich. Okazało się bowiem, że ksywa "Szczota" ma swoje drugie dno. Spod koszulki wyłonił się spocony niedźwiedź brunatny. Obrazek przekomiczny. Gąszcz włosów na klacie i plecach oraz lśniąca, łysa glaca.
Czerwony ze wstydu Antek odłożył koszulkę na stolik i stał w pozie najwyższego skrępowania. Wyglądał jakby miał ochotę zwiać z pracowni.
- Niech się pan teraz odwróci bokiem do kolegów i wykona skłon w przód. - Doktor, patrząc w naszą stronę, wyjaśniał kolejność działań
- Będę pocierał panu kręgosłup, aż uzyskam zaczerwienioną linię.
To mówiąc mocno przejechał dłonią po plecach wypiętego studenta. Sekundę później cofnął rękę jak oparzony. Popatrzył na nią z miną wyrażającą głęboki niesmak i złapał leżący na stoliku T-shirt.
- Fujj... Pan jest cały mokry...Nie mogę pana tak badać. Niech się pan troszkę przetrze... może tym?
Szczota, nadal pochylony w przód, złapał koszulkę i wzdychając: Dziękuję panie doktorze, wytarł sobie dokładnie twarz i łysinę. Następnie odrzucił przepocony ciuch na stół i drżącym ze wstydu głosem powiedział:
- O.K. jestem gotowy.

* * *

Rok później Szczota, wraz z gromadką innych studentów, odbywał praktyki na oddziale ratunkowym lokalnego szpitala. Najwyraźniej tego dnia pielęgniarkom odechciało się wykonywać EKG, gdyż od kilku godzin, badania te zlecały przyszłym ratownikom.

Podzieliliśmy się sprawiedliwie boksami i w ten sposób każdy nowy pacjent miał przydzielonego "anioła stróża".

Nie minęło pół dnia, a już wiedziałem, że do starszych wiekiem pacjentek koniecznie należy mówić: Zrobimy ekg, NIE TRZEBA ściągać biustonosza! Zapominając użyć tej magicznej formuły miałem jak w banku, że pacjentka błyskawicznie zdejmie wszystko i będę musiał zagarniać plemienne piersi, w poszukiwaniu pola na elektrody. Nauczyłem się też, że młode pacjentki, na dźwięk słów "EKG", natychmiast szeptały: Mogę zostać w staniku - prawda?

Ileż to umiejętności i obycia z golizną wyniósł człowiek po jednym dniu zajęć praktycznych... lecz dzień się jeszcze nie skończył.

Pod wieczór na socjalną wersalkę wpadł zziajany Szczota.

- Mówię ci Kremaster... Co ja miałem przed chwilą...

- Co..? - zapytałem sennie, zmęczony przewalaniem plemiennych cycków.

- Taka młoda dżaga przyszła na badanie. Mówię ci, jaka lufa..!

Otworzyłem oczy, a zawiść ukłuła mnie pod żebra. 

- Co ty?! Cholera, ty to zawsze się wstrzelisz farciarzu... Opowiadaj.

- Nie zazdrość... Co ja z nią miałem.

- Co? Pewnie nie chciała zdjąć biustonosza, nie?

- Gorzej... ale od początku. Wchodzę do mojego boksu, bo mnie piguły wyścigały, że ktoś czeka na badanie.

Patrzę, a na kozetce siedzi ta laska. Ręce mi się roztrzęsły i cały czas tylko myślałem, czy nie są za zimne... Chyba głupio to musiało wyglądać, bo ona zrobiła się czerwona i pyta o co chodzi... 

To ja do niej, żeby się rozebrała, zrobimy badanie EKG. Powiedziałem jej jeszcze, że idę po aparat. pozaciągałem te białe kotarki wokół boksu i poszedłem.

- No i..? - Czułem, że emocje mi opadają. Szczota, swoim zwyczajem, pewnie zacznie teraz przynudzać.

- Chłopie! Wracam, wtaczam ten wózeczek z ekg, patrzę... a ona leży cała goła!!!

- Jak cała? - ponownie otworzyłem oczy.

- No GOŁA! Golusieńka... Nawet rajstopy zdjęła!

- A majtki? - usiadłem na wersalce

- WSZYSTKO!

- O ja pier...niczę! I co zrobieś?

- A co miałem zrobić? Przecież nie powiem jej, że za dużo zdjęła, bo by mnie zabiła!

- I co???

- Co... co... Namoczyłem te miejsca pod elektrody, poprzyklejałem... Przez chwilę chciałem te gaziki rozłożyć jej... no wiesz... tam niżej, żeby zasłonić trochę... ale zanim się namyśliłem to już były zimne... i taka lipa...

- Lipa? Chłopie, ty to masz szczęście..!

- Daj spokój. W życiu tak szybko EKG nie robiłem. Zamiast się delektować, to mi łeb latał na lewo i prawo czy jakaś piguła albo doktor nie idą. Pierdzielę takie szczęście, już wolę cycki plemienne!

* * *

I proszę...
Jakże różne reakcje zaskakują nas samych, w chwili gdy ostatnia zapora intymności opada z szelestem na szpitalną posadzkę.