PIK - po drugiej stronie

Przytłumiony dźwięk wyrwał mnie z objęć Morfeusza. Otworzyłem zaspane oczy. Resztki snów pętały mi się pod kopułą. Jakieś mary, widziadła i wyśnione krajobrazy zadawały kłam twierdzeniu - "Już nie śpię!"
Nieprzytomnym wzrokiem skanowałem pomieszczenie w poszukiwaniu źródła dźwięku, który śmiał przerwać mi zasłużony odpoczynek.
PIK... Stłumiony sygnał zabrzmiał ponownie, tym razem jakoś bardziej swojsko...
- Ja skądś znam ten dźwięk... Tylko dlaczego dobiega z wewnątrz mnie..? - zrezygnowałem z patrzenia na świat. Zamykając oczy pogrążyłem się w sennym roztrząsaniu dylematu: Co we mnie pika?
PIK..!
- No dobra... dość tego! - otworzyłem szeroko oczy - Połknąłem w nocy budzik, czy co?
Przestawiłem tryb skanowania z termowizji na radiopelengację i pełen niepokoju nasłuchiwałem odgłosów swego organizmu.
PIK..!
- Aha! Mam cię! - Zakrzyknąłem radośnie i z ulgą, dochodząc do wniosku, że "pikadełko" znajduje się nie we mnie, a pode mną.
Zgrabnym ruchem ninja sturlałem się z łóżka i z okrzykiem "cover me!" wychyliłem głowę, zerkając ponad krawędź materaca.
PIK!!! - Wyraźny, ostry dźwięk zakończył proces lokalizacji intruza.
Na łóżku leżał sfatygowany, przytłoczony "ciężarem obowiązków" i zmięty bezsenną nocą - laptop.
PIK - wiernie sygnalizował nadejście kolejnej wiadomości.
- Nie jest dobrze... - pomyślałem - Ludzi budzą biegające koty, dzieci, małżonkowie (kochankowie, konkubenci), w ostateczności telefon lub listonosz... A ja sypiam z komputerem? Nie jest dobrze... To już nałóg... - powtarzałem w myślach i zaniepokojony wizją uzależnienia... ...zagłębiłem się w lekturze elektronicznej korespondencji :) Przeglądałem blogi, czytałem komentarze, odnosiłem się do nich, próbowałem ustosunkować, sankcjonować, edukować, ewoluować i robić wiele innych, mądrych rzeczy kończących się na "wać"...
PIK PIK PIK - Nakarm mnie... - Komputer przerwał moje "waciowanie", domagając się prądu.
- Nie jest dobrze... - natrętna myśl powróciła - Ludzie karmią swoje koty, dzieci, małżonków (kochanków, konkubentów), w ostateczności telefon lub listonosza... A ja..?
Oj bez przesady! - zirytowałem się wewnętrznie - Wszyscy karmią swoje komputery, wszyscy zaglądają na blogi, czytają, odnoszą się, "waciują"... O proszę... Taki "X", czy "Y", a nawet "Z" - klikałem w linki zaprzyjaźnionych blogów - Wszyscy tu są... WSZYSCY... 
Zadumałem się.
- A kim i jacy naprawdę są Ci wszyscy ludzie, po drugiej stronie migających pikselków, literek, obrazków..?
Wirtualna rzeczywistość może mamić jak krzywe zwierciadło... ale czy tylko w V-R  takie dylematy i zmyłki na nas czyhają?

* * *

Rzecz działa się parę lat temu. Na harcersko-instruktorskie warsztaty, do uroczej, górskiej mieścinki zjechało sporo młodych ludzi.
Zwinne druhny-recepcjonistki z uśmiechem rejestrowały kolejnych uczestników imprezy.
- Witamy. Sala numer 5, po schodkach i w lewo... Tak... Jest koedukacja... Też się cieszymy.
Przyjezdni sprawnie udawali się pod wskazane numery sal i jak to zwykle w warunkach turystycznych bywa, rozpoczynali od obrzędu "wicia gniazda", czyli rozkładali maty, śpiwory, menażki i inne harcerskie fetysze.
- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus...
- Na wieki wieków... - Odpowiedziała zaskoczona druhna recepcjonistka. Przed nią stał młody mężczyzna w turystycznych trepach i ochraniaczach na spodniach. Spod rozpiętej technicznej kurtki GORE-TEX przebijała biel koloratki.
- Na warsztaty przyjechałem - rzekł skromnie uśmiechnięty młody ksiądz - dobrze trafiłem?
- Ależ tak... - pierwsze zdziwienie minęło i druhna profesjonalnie kontynuowała swoje obowiązki.
- Pan... ksiądz... znaczy druh jest harcerzem?
- O tak..! Czuwaj! - Zakrzyknął kapłan i uchylił kurtkę pokazując miniaturkę harcerskiego krzyża.
- Czuwaj! Witamy - rozpromieniła się recepcjonistka - Sala numer sześć, po schodkach i w prawo...
- Bóg zapłać - druh kapelan dźwignął wielki plecak i poczłapał po schodach na pięterko.

- Bardzo przepraszam... - miły, męski głos poderwał recepcjonistkę spod lady.
- Tak..? - Zapytała unosząc głowę. Przed nią stał znajomy, młody ksiądz. Nadal w kurtce, butach i ochraniaczach.
- Mam taki problem... Otóż w sali numer 6 przebywają dziewczęta...
- I...? - druhna szukała jakiegoś podsumowania kapłańskiej myśli.
- I właśnie ja nie powinienem... nie mogę... sypiać w jednym pomieszczeniu z młodymi kobietami... - Ksiądz spłonił się na twarzy
- ... w ogóle z kobietami nie mogę... Ksiądz proboszcz, gdyby się dowiedział miałby mi za złe...
- Tak, oczywiście... - harcerka zamrugała oczami - zaraz druha przekwateruję do innej sali, gdzie są sami chłopcy...
- Wolałbym... proszę księdza...
- Słucham..? - Dziewczyna pytająco spojrzała na mężczyznę.
- Zwracajcie się do mnie "proszę księdza"...
- Aaaa tak, oczywiście - wyjąkała ponownie zaskoczona.
- A czy ja mógłbym dostać całkiem osobne lokum? Potrzebuję ciszy, skupienia, modlitwy... Brewiarz muszę odmawiać. Ksiądz proboszcz nigdy by mi nie wybaczył...
- Dobrze... Wobec tego tu są klucze do pustej sali. Po schodkach, na drugie pięterko i na lewo... proszę księdza... - druhna z uśmiechem wręczyła duchownemu kluczyk.
- Jeszcze raz Bóg zapłać i przepraszam za kłopot.
- Ależ drobiazg... proszę księdza.
Energiczne kroki zginęły w perspektywie schodów. Uśmiech znikał z dziewczęcej twarzy.
- No to będzie dziwnie - powiedziała recepcjonistka do swej, wciąż oniemiałej, koleżanki.

I było "dziwnie". Przez dwa dni harcerze - instruktorzy bawili się, wygłupiali, uczyli... a pomiędzy tym wszystkim przemykał młody ksiądz. Taszczył zawsze ze sobą modlitewniki. Przystawał w zadumie, uśmiechał się łagodnie, niczym pasterz doglądający stada owieczek. Podczas zajęć milczał, z rzadka ciskając jakąś uduchowioną, bogobojną myśl.
Niby harcerska impreza wyjazdowa, niby zorganizowany skautowy luz i naturalność, ale wszędzie, gdzie księżulo zawitał, wkradała się skrępowana "dziwność"...

Aż nastał dzień trzeci... Dzień akcji edukacyjnych, pro-społecznych i prewencyjnych. Wszyscy uczestnicy warsztatów siedzieli braterskim kręgiem w dużej sali gimnastycznej. Wśród zielonych i szarych mundurów czerniała plama księżej sutanny.
Kolejne zespoły prezentowały swój dorobek. Młode druhny przelewały z namaszczeniem wodę do kubeczków, obrazując tragedię afrykańskiej suszy.
- Woda jest życiem. To nasza akcja - mówiły.
- Palenie zabija... - Następna ekipa obrazkowo przedstawiała niszczące działanie papierosów.
- Zapnij pasy! - Instruktorzy ratownicy przekonywali zgromadzonych, że warto i trzeba jeździć w pasach bezpieczeństwa...
- A czy ja mógłbym też coś powiedzieć..? - Ksiądz podniósł dłoń w geście uciszania.
- Oczywiście, prosimy... - wśród harcerzy zapanowała cisza i "dziwność".
- Ukochani w Chrystusie Panu... Druhny i Druhowie... - Kapłan wstał i tonem kaznodziei rozpoczął wywód.
Młodzi ludzie pospuszczali z zażenowaniem głowy. Ksiądz bowiem mówił o rzeczach niesłychanych. Wywlekał swoją przeszłość, nieszczęśliwą miłość, odrzucenie, niezrozumienie... Prawił o jedynej, słusznej miłości do Boga, o życiowej drodze duchownego i decyzjach jakie należy podejmować...
- Po co on to do licha mówi?!? - głowili się instruktorzy. "Dziwność" osiągnęła masę krytyczną, jednak nikt z obecnych na sali nie śmiał przerwać tej krępującej sceny.
Nagle wśród harcerzy zapanowało dyskretne poruszenie.
- Patrz, patrz na niego... - szeptali, trącając się łokciami.
Młody kapłan, wciąż mówiąc o utraconej, pięknej dziewczynie i powołaniu, stopniowo rozpinał guziki sutanny.
- O Jezuniu... - szeptały oniemiałe druhny.
- Co on robi?!? - warczeli druhowie.
Czarne sukno opadło z szelestem na podłogę. Zapanowała absolutna cisza...
- Promuję taką akcję..! - powiedział stojący w samej koszulce i spodenkach mężczyzna.
Na białej bluzce widniał wielki napis:

NIGDY NIE WIESZ...

KTO JEST PO DRUGIEJ STRONIE!

* * *

PA PA - piknął nienakarmiony komputer i zdechł z głodu. Ekran okrył się żałobną czernią, w której zamajaczyło moje odbicie.
- Do łaźni MARSZ! - zakrzyknęła moja poranna, zaspana podobizna.
- Muszę to wrzucić na bloga... Dla tych wszystkich "znajomych", po drugiej stronie monitora - pomyślałem i raźnym kłusem popędziłem w stronę łazienki.