Sanitariuszki vol. 1

Wybacz Akemi - znów mi wyszedł długi post... A tak się starałem...  ;(

Wczorajszy temat o szkoleniach i kursantach przywołał serię wspomnień w mojej łepetynie. Do większości z nich się uśmiecham... i to całkiem szeroko.
Pamiętacie taką reklamę w tv, chyba jakiegoś wafelka... Princessa bodajże..?
Harcereczki w szarych mundurach słuchają przystojnego druha nauczającego o pierwszej pomocy. Wszystkie marzą... Chcą być zauważone, docenione i zaproszone na środek, do prezentacji (zapewne usta-usta). Wszystkie zgłaszają akces poprzez uniesienie dłoni. Niestety wybrana zostaje tylko jedna i jak się chwilę później okazuje, ma pecha. Przystojnego druha zastępuje bowiem "spora" pani, która oblizując wydatne usta, zabiera się do demonstracji technik ratowniczych na nieszczęsnej ochotniczce. Morał z tej krótkiej formy reklamowej był taki, że od słodkich marzeń bezpieczniejsza jest słodycz wafelka.
Nie o wafelkach jednak dziś chcę pisać, ale o druhenkach. O naszych kursantkach, które zaaferowane, zasłuchane i zapatrzone w instruktorów jak gekon w muchę, pokazywały do czego zdolna jest kobieta - harcerka, na kursie pierwszej pomocy.
Osobom całkowicie niezorientowanym w temacie winien jestem drobne wyjaśnienie.
Po pierwsze: Metodyka nauczania na harcerskich kursach pierwszej pomocy opiera się w głównej mierze na praktyce. Ćwiczenia odbywają się nie tylko na manekinach, ale również na instruktorach (oczywiście w granicach bezpieczeństwa). Działanie polega na udzielaniu pomocy w symulowanym zdarzeniu, w którym instruktor gra rolę poszkodowanego.
Po drugie: Taka specyfika pracy z młodzieżą i dorosłymi zmusza niejako do przekraczania pewnych granic czy barier. Mam tu na myśli choćby dotyk podczas badania urazowego (spieszę wyjaśnić, że nie rozbieraliśmy się do rosołu ;) ). W związku z powyższym instruktorzy muszą naprawdę uważać, aby wszystko odbywało się zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami przyzwoitości. Jakiekolwiek podteksty lub odchyły od profesjonalnego traktowania kursantów są natychmiast wychwytywane i tępione. Taki "nieprzyzwoity" instruktor może od razu pakować manatki i szukać szczęścia w innej organizacji.
Zasady te są przestrzegane (mam nadzieję) do dnia dzisiejszego... lecz kodeks instruktorski nie obowiązuje kursantów ;) A jak wszyscy wiemy, w sytuacji mocno stresowej, człowiek zaczyna się dziwnie zachowywać. Jeśli teraz zestawimy śliczną, acz roztrzęsioną druhnę i leżącego u jej stóp "nieprzytomnego" instruktora płci męskiej, to możemy sobie wyobrazić jaki cyrk przyjdzie nam zaraz oglądać.

* * *

"eR" był klasycznym typem instruktora-przystojniaka. Cytując barmankę z filmu Shrek 2: "Michał Anioł twarz mu dłutem haratał". Kiedy "eR". prowadził jakiś wykład, wszystkie druhny obecne na kursie, wzdychały cichutko i pilnie śledziły każdy jego ruch, chłonęły każde słowo... Lecz nie dla psa kiełbasa. "eR" był doskonałym instruktorem i nigdy się nie dał sprowokować (poza tym był już zaklepany). Wobec tego druhnom pozostawała tylko Princessa :)
Trwał egzamin kończący szkolenie. "eR" leżał w sali symulując utratę przytomności, drugi instruktor z arkuszem punktowym i długopisem zajął wygodne miejsce obserwacyjne. Do pomieszczenia weszła kolejna "ofiara" przystępująca do egzaminu praktycznego. Śliczna druhna "siedemnastka"... najwyżej "osiemnastka", już od progu odpaliła na stresory.
- Ochchch... - wyrwało się z drobniutkich usteczek... - Druh "eR" tu leżyyy..?
Szybkie wprowadzenie w scenariusz, krótka informacja czego oczekujemy i start... Druhna już podczas intra wykazywała oznaki zdenerwowania. Raz po raz spoglądała w stronę leżącego "eR".  Nerwowe spojrzenia poparte drżeniem kolan, nie wróżyły nic dobrego.
- Spokojnie - powiedział instruktor prowadzący egzamin - jeśli jesteś zdenerwowana możemy poczekać.
"eR" spod przymkniętych powiek lustrował całą sytuację.
- Zzzaczynajmy... - zająknęła się druhna - chcę to mieć już za sobą.
No i się zaczęło. W pierwszej minucie druhna całkowicie straciła głowę.
- O rany on jest nieprzytomny... - powtarzała z zakłopotaniem - Ty jesteś nieprzytomny, Skarbie... Co ja mam z tobą zrobić..?
"Nieprzytomny" skarb ani drgnął. Nawet najmniejszy muskuł nie poruszył się w chwili, gdy zrozpaczona druhna walcząc o jego życie  (i swój egzamin) zaczęła głaskać poszkodowanego po twarzy.
- Skarbie, Kotku, Misiu... proszę otwórz oczka... Karetka już do ciebie jedzie... błagam powiedz coś... - druhna siedząc przy rannym, wyraźnie wpadała w panikę. Drżący głosik ledwo wydobywał się z zaciśniętej krtani, a w błękitnych oczach zaiskrzyły łezki.
- Co ja mam z tobą zrobić..? - powtarzane płaczliwie pytanie wyraźnie wskazywało, że podczas wykładów druhna bujała w obłokach (zapewne z "eR" u boku).
Nagle jakieś straszliwe postanowienie odcisnęło na twarzy niewiasty piętno desperacji i zdecydowania.
Poszkodowany, mając zamknięte oczy, nie mógł dostrzec oznak zbliżającej się katastrofy, usłyszał tylko chlipanie:
- Wiem... wiem... - druhna oddychała coraz szybciej - wiem co ci zrobię...
"eR" poczuł na swej twarzy dotyk obu dłoni i nagle...
CCCCCMooooK...
Otwarte szeroko oczy pozoranta kontrastowały z zaciśniętymi powiekami całującej go "sanitariuszki". W panującą ciszę wdarł się łomot upadającego na posadzkę długopisu.
Dziewczyna z lekkim szlochem wybiegła z sali. "eR" leżał nieruchomo z otwartymi oczami, palcami dotykał swoich ust...
- Jaaaa cieeee... - powiedział instruktor prowadzący i schylił się po długopis.

* * *

"eŁ" nie był tak przystojny jak "eR". Można by rzec, że Michał Anioł testował na nim swoje nowe dłuta... Braki w fizis "eŁ" zastępował innymi przymiotami. Wieczorami przy świecach, wyciągał gitarę, śpiewał rzewne ballady i wówczas notowania "eR" spadały :)

Pewnej zimowej nocy "eŁ" leżał pod zwałami śniegu udając jednego z turystów przysypanych lawiną. Trwała gra ratownicza. Zadaniem harcerzy było odnaleźć wszystkich poszkodowanych, ewakuować ich ze strefy zagrożenia do pobliskiej szkoły i tam założyć punkt segregacji i pierwszej pomocy.

Ekipy poszukiwawcze wyruszyły już w teren, a w szkole trwało alarmowe urządzanie pomieszczenia. Młodzi ratownicy pod kierunkiem energicznej druhny szykowali materace, koce, gorące napoje, zestawy ratunkowe i wszystko co potrzebne do pomocy wychłodzonym turystom.

Tymczasem "eŁ" przez wąski otwór w śniegu obserwował fragment gwieździstego nieba. Nagle usłyszał zbliżające się głosy. 

- Jest, jest..! - Damski okrzyk podniecenia świadczył o bliskim kontakcie.

- Ciekawe którego z nas dostrzegli? - pomyślał "eŁ" i w tej sekundzie śnieg zasypał mu twarz. - Czyli, że mnie... Jak szybko nie odkopią to się uduszę...

- Kopać panowie..! - stłumiony okrzyk zwiastował rychłe wybawienie. Chwilę później "eŁ" został wydobyty ze śniegu.

- Kto to? - dziewczęcy głosik przebił się przez sapanie ratowników. Strząsnęli śnieg z twarzy poszkodowanego, zdjęli kaptur z głowy. 

- To "eŁ". - zasapał jakiś chłopak - Jest nieprzytomny. Dawać nosze i targamy go do szkoły.

- Chwileczkę... - ponownie rozległ się damski głos. - Ja tu dowodzę. Najpierw go zbadamy!

"eŁ" usłyszał zgrzyt rozsuwanego zamka błyskawicznego i poczuł jak śnieg sypie mu się na szyję, brzuch i do spodni. Ciepłe, drobne dłonie przesuwały się po jego ciele w "poszukiwaniu obrażeń".

- Wszystko będzie dobrze, drogi "eŁ". Nie martw się... najgorsze już za tobą. - druhna ewidentnie kłamała, najgorsze miało dopiero nadejść.

Miarowe kołysanie noszy usypiało rannego turystę. Ratownicy sapali z przejęcia i wysiłku, a szefowa patrolu dzielnie dodawała "nieprzytomnemu" otuchy. Tak dotarli do szkoły.

- Tutaj go połóżcie i proszę o raport. - kolejny kobiecy głos wyrwał "eŁ" z letargu.

- Poszkodowany "eŁ" jest nieprzytomny, wychłodzony, oddycha samodzielnie. Prawdopodobne obrażenia wewnętrzne brzucha i klatki piersiowej - szefowa patrolu zdała szybkie sprawozdanie.

Wychłodzony turysta został ułożony na polowym łóżku i przykryty warstwą śpiworów.

- Dziękuję - odpowiedziała kierowniczka punktu segregacji - przejmujemy poszkodowanego, jesteście wolni.

- Ale jak to, wolni? Może chłopaki są wolni i niech idą szukać dalej... ja nigdzie nie idę.

"eŁ" poczuł jak pod śpiwór wsunęła się ciepła dłoń i dotknęła jego dłoni.

- Zostaję przy poszkodowanym!

- Ależ druhno..! Poszkodowany jest teraz pod moją opieką! - pod śpiwór wsunęła się druga ciepła dłoń i złapała "eŁ" za drugą rękę. Druhny siedziały po obu stronach łóżka. W powietrzu wyczuwało się rosnące napięcie.

- Mój biedaku, już jesteś bezpieczny w szpitalu... - Ranny poczuł, że ktoś głaszcze go po głowie.
- Jesteś bezpieczny, bo ja cię nigdy nie zostawię - dopowiedział inny głos, a czyjaś ręka błądziła po policzku pozoranta.
- Zbadam poszkodowanego, odsuń się... - powiedziała szefowa szpitala polowego.

- Nie ma potrzeby - odpowiedziała szefowa patrolu - ja go badałam... 

- Ale taka jest procedura... i proszę stąd wyjść!

- Ale ja go sobie znalazłam i nigdzie nie pójdę!

"eŁ" czuł jak pod śpiworem, damskie paznokcie coraz mocniej wbijają się w jego dłonie.

- Idź mi stąd flądro jedna NATYCHMIAST!!!

- FLĄDRO??? JA CI POKAŻĘ..!

Ciepłe ręce wysunęły się spod śpiwora i nad "nieprzytomnym eŁ" rozgorzały kobiece zapasy. 

- Ach puszczaj..! ŁŁŁUP!

- Ała..! Ty puszczaj pierwsza! PLASSSK!

- Ależ druhny... przestańcie... - stękał cudownie ozdrowiały "eŁ"

...a za oknami gwiazdy świeciły tak spokojnie i beznamiętnie.

C.D.N...