Cukierek

W małej, przytulnej salce trwa sesja terapeutyczna. Uczestnicy siedzą na krzesełkach w zwartym kręgu. Drżące dłonie, rozbiegane spojrzenia i napięcie malowane na twarzach. Nie łatwo wyrzucić z siebie lęki, skrywane problemy, uzależnienia... Prowadzący zajęcia terapeuta otworzył drugą część spotkania.
- Moi drodzy, teraz każdy może powiedzieć coś o sobie, coś swojego... Pamiętamy o pozytywnym wzmocnieniu naszych przyjaciół... Złapmy się wszyscy za ręce. Kto zaczyna?
- ...Nazywam się Ania i od dwudziestu lat jestem uzależniona od makijażu...
- Wspieramy cię Aniu...
- ...Nazywam się Adam i od ośmiu lat zdaję na prawo jazdy... Prawo jazdy mam już od dziesięciu...
- Wspieramy cię Adamie...
- Kremaster, a ty? Powiesz nam coś o sobie?
-... Hmm hmm... Nazywam się Cre(w)master i... byłem w harcerstwie...
- ... ? ...
- ... No co? Byłem prawie dwadzieścia lat...
- Wspieramy cię... wspieramy...

* * *

Tak, tak... Byłem harcerzem :) Choć nie wiem czy czas przeszły to właściwa forma, bo ponoć harcerzem jest się przez całe życie... Coś chyba w człowieku zostaje. Trochę z "krótkich spodenek" i trochę "innego" spojrzenia na świat. Przez, bez mała, piętnaście lat słuchałem z ust "cywili" - naiwniak, pracuś, czuwaj druhu-boruhu...  Przyzwyczaiłem się. :) I powiem Wam szczerze... Nie żałuję.
Nie potrafię sobie wyobrazić siebie, bez tych wszystkich lat.
Przez połowę dziecięcego życia chciałem być żołnierzem. Biegać w spodniach "moro", mordować, palić, rabować... Te wszystkie letnie obozy, survival, "baczność - spocznij", techniki obezwładniania, nocne warty. I pierwszy kurs udzielania pomocy rannym na polu walki. Zaciekawiło mnie to, ale strzelać nadal chciałem bardziej niż "leczyć".
Aż któregoś lata pojechałem na obóz pro-obronny. Obok nas, namioty rozstawili też harcerze, ale jacyś dziwni. Całymi dniami malowali się czerwoną farbą, jęczeli, biegali z drewnianymi noszami i bandażowali wszystko co się dało. Wariaci!
Ich szef, spytany podczas wspólnego ogniska, czy nie uważa, że ratownicy są gorsi od "komandosów" odpowiedział z uśmiechem: "Gorsi..? Nie... My jesteśmy lepsi... Oni strzelają na niby, a my ściągamy ich z drzew - naprawdę..."
Nienawidziłem go wtedy... A już rok później sam "ściągałem z drzew" komandosów i innych potrzebujących :) I tak jakoś to przeleciało, nie wiedzieć kiedy... Czynnym harcerzem już nie jestem, ale ilekroć otwieram szafę, patrzę na mundur i zawsze jakieś wspomnienie ściska mnie w dołku.
Dzisiaj jedno z nich:

* * *

Światowy Zlot Harcerstwa Polskiego (1995). Spotkanie harcerzy z Polski i krajów całego świata. Poligon wojskowy w Zegrzu pod Warszawą pękał w szwach. Ponad siedem tysięcy luda, zgrupowane w obozowych gniazdach. Infrastruktura małego miasteczka. Stołówki, pasaże handlowe, poczta polowa, telefony, kino, sceny i miejsca rozrywki kulturalnej. No i najważniejsze, duży szpital polowy oraz punkty medyczne rozsiane po całym terenie Zlotu. W jednym z takich namiotów-ambulatoriów siedzę ja i kolega mój, współratowacz - Gruda.

O przepraszam... jest jeszcze ktoś... Na podłodze dzielnie dyżuruje mały kundelek. Piesek przybłąkał się do nas, gdzieś początkiem lipca i Gruda go przygarnął. Słodkie to było stworzenie, a za "słodkie" dało by się pokroić. Pewnie dlatego dziewczyny ochrzciły go imieniem Cukierek i tak już zostało.

W to upalne, służbowe popołudnie muchy sennie brzęczały pod brezentowym sufitem. Cukierek sapał w parterze, Gruda w zadumie miział psa za uchem, a ja czytałem jakiś horror znaleziony przypadkowo w szafce z lekami (sic.)

DRRRYŃŃ!

Telefon polowy rozdzwonił się wyrywając mnie ze strasznego świata wampirów i wilkołaków.

- Ambulatorium polowe R-8, słucham...

- Mówi komendant gniazda, Ruda znowu się dusi..!

- Zrozumiałem, udajemy się! 

Trzask...

Cukierek i Gruda podnieśli głowy wyczekująco.
- Ruda?

Pokiwałem głową i chwyciłem za ciężkie, drewniano-płócienne nosze.

Ruda była jedną z naszych stałych, "wdzięcznych" pacjentek. Uparła się na ten zlot, choć stan jej zdrowia raczej kwalifikował ją do sanatorium niż na poligon wojskowy - pod namioty. Nie był to pierwszy raz, kiedy pędziliśmy do Rudej. A to słabo się czuła i mdlała, a to przedawkowała "dmuchawkę" i miała tętno prawie dwieście...Głównym jej utrapieniem stały się ataki duszności, które mimo inhalatorów - "dmuchawek", pojawiały się dość regularnie. Częstotliwość naszych wizyt sprawiła, że przyzwyczailiśmy się do tych wezwań, dlatego, bez większego podniecenia, ruszyliśmy z Grudą w stronę pobliskich namiotów. Cukierek podreptał niemrawo za nami, obsikując okoliczne krzaczki i drzewka - własność MON.

Uuuuuuhh... Hyyyyyy....  Uuuuhhhhh... Hyyyyyy... Świsty dobiegające znad polowego łóżka - harcerskiej "kanadyjki", wskazywały, że tym razem sprawa jest poważna. Ruda wciągała powietrze z widocznym wysiłkiem, zaciągając ramionami w górę, jakby chciała pokazać, że nic o tym nie wie... Blada twarz i szeroko otwarte usta świadczyły dobitnie o trudnościach z oddychaniem.

- Duszno ci? - zapytałem jak debil, pochylając się nad Rudą.

- Uuuuuhhh... - zaświszczała Ruda - duuszszno... hhhyyyyy

- Chłopaki róbcie coś! - komendant załamywał ręce.

Pobiegłem do namiotu komendanta, wcisnąłem odpowiednią wajchę i zakręciłem korbką telefonu polowego.

- Szpital..?

Mgnienie oka później byłem z powrotem u Rudej.

- Nie dadzą nam karetki, bo pojechała z kimś do Warszawy...

- No to dawaj ją na nosze i chodu!

Od szpitala polowego dzielił nas półkilometrowy labirynt ścieżek i zagajników.

Raźnym truchtem gnaliśmy przez upał (a tyle razy na szkoleniu mówili: Z noszami się nie biega)

- Uuuuhhh... hhhyyyy - świszczała na noszach Ruda.

- yhy yhy yhy - sapaliśmy w biegu.

- grrrrr... wow... grrrr... - warczał Cukierek, który całą tę scenkę uznał za świetną zabawę i starał się podgryzać, majtające w biegu, nogawki Grudy.

- Cukierek! Spadaj..! No spadaj, mówię! - Gruda próbował opędzić się od psa.

I nagle - pach..! Kundelek, przypadkowo trafiony obutą piętą, poszybował w przydrożne krzaczki.

- Łiii łiiii - skomlał żałośnie. Brzmiało to zupełnie jak "ojej, ojej, ojej..."

Biegłem z przodu noszy i poczułem nagłe szarpnięcie.

- Kremaster, stój! - wrzasnął Gruda i zaczął kłaść nosze na ziemi. 

- Cukierek... Cukiereczku... Co ci się stało..? - kolega podbiegł w stronę krzaków do pokurczonego psa - Słodyczy moja, boli cię..?

- Uuuuuuhhh... hhyyyy... Mnie ratujcie! - piszczała Ruda.

- Cicho bądź! - palnął Gruda - Cukieruniu pokaż łapkę...

Widziałem jak straszliwe rozterki targają jego duszą. Patrzył to na pacjentkę, to na psiego przyjaciela. W końcu dokonał się przełom myślowy. Gruda złapał skomlącego psa i położył Rudej na brzuchu.

- Trzymaj go!

- Uhhhh... ale ja mam alergieee!

- Zamknij się! - wrzasnął zdesperowany ratowacz i rzucił do mnie - A ty co się gapisz? Łap za nosze i biegniemy!

Personel szpitala polowego wyległ na plac, zwabiony dziwnymi odgłosami dobiegającymi spod bramy.

- uuuuhhhh hhhyyyy - zipała Ruda

- yhy yhy yhy - sapały dwie ratownicze lokomotywy

- ojej ojej ojej! - piszczał, niczym syrena, Cukierek.

ARMAGEDON...

* * *

Ruda przeżyła (cały Zlot), potem nam jeszcze dziękowała. 

Cukierkowi nic nie było. Piszczał tak prewencyjnie - panikarz jeden...